 |
|
Chwyć się mojej dłoni. Bądź blisko. Za szczęściem już nie chcę gonić. Mam Ciebie - mam wszystko.
|
|
|
|
Wspaniały przypadek czy zwykłe przeznaczenie? Nie ma pojęcia. Co mnie podkusiło, żeby do Niego napisać? To dla mnie zagadka do dziś. Dlaczego kontynuował rozmowę? Nadal mnie to dziwi. Czemu zgodziłam się na spotkanie? Zaskakuje samą siebie. Za co Go tak cholernie pokochałam? Nawet nie potrzebuje tej wiedzy.
|
|
|
|
Kolejny rok upłynął tak szybko... 2013 był dość przełomowy. Podczas tych 365 dni dojrzałam, zrozumiałam pewne rzeczy i zmieniłam się. Oczywiście nie obyło się bez ran zarówno tych na psychice, jak i ciele... Przekonałam się, kto jest prawdziwym przyjacielem, a kilka osób skreśliłam raz na zawsze. Kilka też skreśliło mnie... Nie obyło się również bez łez. Jednak optymistyczna końcówka tego roku osuszyła oczy, zakryła blizny, skleiła serce i uniosła kąciki ust. 2014 rok zaczynam z czystym kątem, odcięta od dawnych spraw, ze wspaniałym chłopakiem u boku i garstką prawdziwych przyjaciół.
|
|
|
|
Żeby był, żeby chciał być, żeby nie zniknął...
|
|
|
|
W całym kraju spodziewamy się opadów złości i zawiści. Na termometrach wzbiera nienawiść.
|
|
|
|
Człowiek jest jak bibuła. Nasiąka wszystkim co usłyszy lub przeczyta. Buduje swoją opinię o drugiej osobie na podstawie stereotypów, plotek, czy samego wyglądu. Wkurwia mnie to. Złota zasada - jeśli nie znasz, nie oceniaj.
|
|
|
|
Pewni ludzie to anioły. Są strasznie wrażliwi, delikatni i dobrzy. Przez przypadek znaleźli się na ziemi i nie są odporni na ludzką krzywdę, ból i cierpienie, dlatego źle się tu czują i odbierają sobie życie. Chcą wrócić do domu.
|
|
|
|
My chyba lubimy ból. Ten psychiczny. Lubimy wspominać i rozdrapywać stare rany. Nie dość, że kiedyś się nacierpieliśmy, to jeszcze dziś sami siebie pogrążamy w odnawianym raz po raz cierpieniu.
|
|
|
|
Jest wiele religii, ale wiara jest tylko jedna - miłość. Komuś, kto kocha, nie trzeba przypominać, żeby czcił ojca swego i matkę, albo żeby nie zabijał. Człowiek, któremu leży na sercu dobro bliźniego, nikogo nie okradnie. Jak można okradać człowieka, którego się kocha?
|
|
|
|
Kiedy myślę o Kościele, w głowie mam obraz zoo. Wszystko jest uporządkowane, wszędzie stoją klatki. W jednej siedzą małpy, w innej wielkie słonie, a w kolejnej żyrafy... Działanie Kościoła jest właśnie wsadzaniem do klatek, porządkowaniem rzeczywistości na siłę. Różnica jest taka, że zoo jest przeważnie małe, a chrześcijaństwo to ideologia, która chce wsadzić za kraty cały świat. To oczywiście dotyczy każdej religii, ale odnoszę się do tej, którą znam, bo żyję w kraju w którym ona dominuje... / Adam Nergal Darski
|
|
|
|
Dodaj komentarz
