|
Czasem, chciała bym tak stąd uciec. Jak najdalej. Wsiąść do byle jakiego pociągu , donikąd. Jak to donikąd ? Do szczęścia. Patrząc przez szybę jak wszystko wokół przemija. Po kolei , tak jak me wspomnienia.Te szczęśliwe, i smutne. Oba są ważne w życiu. W środku nikąd wysiąść i iść przed siebie. W nieznane, usiąść na śniegu w środku lasu, na jakimś zmarzniętym jeziorze. Może i moje serce zamieni się wtedy w lód, nie dbam o to. Ale chce po raz pierwszy , być tak pieprzonie szczęśliwym. Zero zmartwień, trosk. Żyć tą chwilą, podziwiać wszystko od nowa. Odwagą nie jest zacząć od nowa, ale zapomnieć o tym co było ... Może i ktoś będzie mnie pamiętać? wspominać? Dlatego wezmę ze sobą tylko tego misia od ciebie, by mi przypominał o tobie, lecz bym myślała że gościłeś w mym śnie, by nie umrzeć z tęsknoty. Bo w tej chwili, umieram z miłości...
|
Dodaj komentarz
