|
Tak sobie myślę. Czas mi się ciągnie. Chodnik za szybko kończy. Piosenki są za krótkie. A herbata za zimna. Wszystko jest takie bez smaku. Mam wrażenie, że wiem, co robię, że jest dobrze. A za chwilę odwraca mi się myślenie. I nic już nie jest dobrze. Nie wiem. Wrażenie, że jest coś lepszego. Lecz.. Nie mogę, po prostu nie mogę. Boję się. Nie mam ochoty kolejny raz o kimś zapominać, nie mam na to siły. Czuję się wypruta z emocji. Brakuje mi... czegoś. Chyba przestałam czuć coś. Mam takie pęknięcie, które chyba się szybko nie zrośnie. Ale no cóż, jakby nie patrzeć, nie ma całości. Wszytsko składa się z części. Woda z wodoru i tlenu, a układ nerwowy z neuronów.. Może niedługo coś wypełni to pęknięcie, stanie się odrobinę mniej bolesne. Nie mam ochoty już na żadne słowa. Chcę po prostu obecności. Poczucia, że ktoś stoi obok i że nie jestem sama. Że mogę na kogoś liczyć, przytulić się. Pogubiłam się trochę. Dużo myślałam, przeszłość bardzo boli. I może wiem do czego dążę, ale nie chcę pope
|
Dodaj komentarz
