 |
|
Chodzę, gdzie chcę jak koty. I tak samo jak one potrzebuję czasem czułości. Bycie z kimś nie oznacza dla mnie spędzanie z tą osobą dwudziestu czterech godzin na dobę, ale świadomość, że istnieje osoba, której dusza stanowi jedność z twoją. Mimo różnic charakterów, zainteresowań i poglądów, nasze dusze trzymają się za ręce. Banał w chuj, nie? Ale właśnie ten banał najlepiej to opisuje, bo przecież lubię robić z nim wiele rzeczy, opowiadać mu o moich pasjach, łazić tylko w jego koszulce i tęsknić za nim, gdy wyjeżdża. I czuję jego obecność, nawet, gdy muszę czekać do weekendu, by go zobaczyć. To miłość, drogie dzieci. Takie tam uczucie, które niektórzy mylą ze szczęściem. A przecież w tym przypadku obowiązuje zasada: "na dobre i na złe". Kto wymięka, nigdy nie nauczy się kochać. / lechitkaa ♥♥
|
|
|
|
Serce to mięsień - nie można go złamać, ale można nadwyrężyć, naderwać i zniszczyć. Boli po nadmiernym wysiłku, jaki odczuwa się na mecie pierwszej miłości, boli, ale to normalne. Taki ból rozwija. Gorzej, jeśli go nie uważasz. Każdy nieużywany mięsień zanika w końcu, to proste. / lechitkaa ♥
|
|
 |
|
Dlaczego boję się większego przywiązania? Bo potem nie wrócę do normalnego życia, jeśli coś się popsuje. Wiem, jaka jestem. Wiem, że jednym oddechem mogę posypać wszystko, co teraz między nami jest i wiem, że Ty też masz podobne zdolności. Teraz Cię uwielbiam. Uwielbiam Twoją obecność. Uwielbiam, kiedy mnie dotykasz, przewiercasz wzrokiem, mówisz do mnie. Lecz czas ma dla nas jeszcze cały pakiet tego, co zacznę w Tobie stopniowo lubić. A potem kochać. Potem, gdy spróbuję amputować to uczucie z serca, nie dam rady. Rozumiesz? Boję się, że idąc ulicą zakręci mi się w głowie, bo przechodzień będzie używał takiego samego szamponu do włosów jak Ty.
|
|
|
 |
popełniłam w życiu wiele błędów, czasami mówiłam o wiele za dużo, raniłam słowami i czynami, nie oglądałam się w tył, nie obchodziły mnie uczucia innych, wyznaczałam drogę po trupach, nie zważałam na to co mówili i będę mówić o mnie, robię tak jak lubię a nie jak mi karzą, sprzeciwiam się tak często jak mrugam, uparcie dążę do tego co chcę, jak mi się coś podoba to muszę to mieć, gardzę tymi którzy byli a teraz nie potrafią spojrzeć w oczy, rozpierdole każdą która dotknie mojego faceta, za dużo tęsknię, wspomnienia chowam głęboko w sercu, najpierw myślę potem robię, palę by zabić ból, lubię upijać się do nieprzytomności, kocham jak o mnie mówią, plotki stanowią 99% mojego życia, toleruję róż, jaram się męskimi brzuchami i jestem kobietą która niczego w życiu nie żałuje. nigdy nie pozwalam na myśli że mogło być inaczej. wszystko co zrobiłam miało swój cel i co by się nie działo, wszystko z góry już dawno jest zaplanowane. tego nie zmienię, nawet nie chcę, zawsze jestem sobą. | paulysza
|
|
|
|
Chcę tylko, żebyś był pewny tego, co robisz, bo już nie mam siły znowu o kimś zapominać. / net
|
|
|
|
Kochamy się znów. Znów kręci się ziemia. Spełnia się sen. Spełniają się marzenia. W dobie oszołomienia powróciła chemia (...) Miłość jak czkawka każdego czasem targa /hg
|
|
|
|
Teraz boję się najbardziej. Czuję się, jakby jakaś niewidzialna ręka kolejno podstawiała mi drewniane klocki po których się wspinam. Jestem jak mała figurka podążająca po przewracającej się wieży od jednego złego ruchu. Boję się, że to, gdzie jestem teraz, cała ta konstrukcja nagle runie. Tu nie ma czego się złapać, uczepić, nic. Spadnę z tym wszystkim na samo dno, a potem wydostając się z kupki małych elementów, nawet nie ruszę naprzód. Stanę zagubiona, mając masę alternatyw na skręt w prawo czy lewo pod różnymi kątami, lecz nie będzie drogi, którą podążałam wcześniej - na cholerny szczyt.
|
|
|
|
Mam wykładać kolejne dowody na to, że bez niego nie ma mojej normalności? Coś prócz tego, że prawie przez trzy lata skrupulatnie na moich wargach pojawiały się zapewnienia, że On to przeszłość, to już skończone i nigdy więcej, chociaż serce paplało mi od rzeczy zupełnie coś innego, doskonale wiedząc, iż ono weźmie w kwestii moich postanowień górę. Tu nie chodzi o to, że gdyby teraz go zabrakło, nie doszłabym do siebie. Wszystko byłoby we względnej normie: wciąż treningi, wciąż uśmiech, wciąż kroki naprzód. Sęk w tym, że nie ma normalności z poranionym sercem. Uwierają Cię jego opatrunki, budzi Cię po nocach jego jęk - przez te defekty zapominasz o oddychaniu.
|
|
|
|
Już widzę te przygotowania do bierzmowania z księdzem, który na lekcji śpiewa kawałki Nirvany, a na fejsie ma ustawiony status "to skomplikowane", propsy!
|
|
|
|
- Tyle? Już skończyło się to, co miałaś mi dać? Miałaś mi dać nieskończone szczęście. I teraz, to by było na tyle? - burknąłeś, pijąc kilka łyków czerwonego wina prosto z butelki. Obserwowałam Twoje odbicie w szybie okna, która zaparowała już od mojego gorącego oddechu. - Mam iść? - zapytałeś, a ja wciąż milczałam. Kiedy zbierałeś swoje rzeczy, ja zdobyłam się na odwagę. - Z tym szczęściem, o którym tak uwielbiasz mówić, to trochę skomplikowane. Ja chciałam dać Ci je w postaci miłości. Prosty podarunek, lecz tak jak z każdym innym prezentem, mogłeś go nie przyjąć. Nie wiem co się z nami stało. Wiem, że wypruwałam sobie z piersi serce i wyciągałam je do Ciebie na dłoniach. I wiem, że Ty nie wyciągnąłeś po nie swoich. - Przewiercałeś mnie spojrzeniem na wylot. Czy poprosiłam, byś wsypał sól w tą otwartą ranę, pustkę po sercu...? - Przegrałaś tą grę - rzuciłeś, lecz ostatnia sekunda widoku Twoich oczu uświadomiła mi, że Ty również nie wygrałeś.
|
|
|
|
To takie prymitywne. Słuchać jak ktoś mówi Ci, że odchodzi i uświadamiać sobie, iż wcale nie zabiera Cię ze sobą, a porzuca tutaj samą; reagować lekkim uśmiechem, pozorującym zrozumienie. Tak, rozumiem, tak, tak, tak, podczas kiedy całe wnętrze krzyczy z pytaniem: dlaczego? Byłam niewystarczająca? Niezbyt dobra? Przekonujesz siebie, że jesteś w stanie skończyć to z klasą, patrząc mu w oczy. Uparcie odsuwasz od siebie świadomość, że wpatrujesz się w jego źrenice bez łez, które szklą Twoje spojrzenie. "Oczywiście. Rozumiem", zapewniasz. Nie przytula Cię na pożegnanie, a kiedy odwraca się, mimowolnie wyciągnięte ręce wędrują w jego stronę, przeszywając chłodne powietrze. Koniec września, liście spadają Ci pod stopy. Pękło Ci serce, to nic.
|
|
|
|
A przy Nim to już nie są motylki w brzuchu. To milion trzepoczących skrzydełek w sercu.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
