|
w drugim roku naszej znajomości doszłam do wniosku, że jesteś moją prywatną morfiną. że nie kręci mi się po Tobie w głowie, nie mam halucynacji i kontroluję swój umysł. ale jestem wybitnie wówczas rozluźniona, wesoła i lekko podchodzę do wszystkich spraw. mam dystans. czuję się wtedy, jakbym była wszechmogąca, zdolna osiągnąć wszystko-nawet w końcu Cię we mnie rozkochać. problem w tym, że kiedy tej morfiny brakło nie miałam już takiej wiary w siebie. i usychałam. Ty nadal niezmiennie wracałeś do mnie. ja się cieszyłam. odchodziłeś-gorzko płakałam. w końcu dotarło do mnie, że to błędne koło bez przyszłości. że muszę przestać. jednocześnie przeczyłam sama sobie, bo nie wiedziałam, jak wygląda życie bez narkotyku. jak to jest? przecież ludzie postrzegali mnie jak wariatkę, która nie widzi świata poza ćpaniem. a ja tak bardzo starałam się, żebyś był tylko częścią, a nie całym moim światem.
|
Dodaj komentarz
