 |
|
wiem, ze źle robię ale tego chcę nic nie mów
|
|
|
|
I chyba nie potrafię powiedzieć, że nie chciałbym ciebie mieć.
|
|
|
|
jeszcze przyjdzie na nas czas
|
|
 |
|
Matematyka. Ciepłe promienie słońca przyjemnie drażnią. Znużona próbuję zrozumieć sens w wykresach funkcji. Nauczycielka nerwowo gestykuluje próbując jak najlepiej przekazać swoją cenną wiedzę. Co chwilę ktoś zadaje idiotyczne pytania, by bardziej zdenerwować kochaną panią profesor. Margines zapełniam bezsensownymi bazgrołami. Ponoszę wzrok i napotykam twoje ciepłe niebieskie tęczówki. Mój kącik ust automatycznie unosi się ku górze. Zaciągam się mocniej powietrzem. Rozkładam na czynniki pierwsze zapach powietrza. Jest przepełnione Tobą. Serce zaczyna szybciej tłoczyć krew. Źrenice rozszerzają się, a wykresy funkcji kwadratowej pozostają czarną magią.
|
|
|
|
Czy potrafisz mi wytłumaczyć dlaczego, gdy mamy coś w zasięgu ręki to nie potrafimy się tym cieszyć, lecz gdy utracimy nieodwracalnie zaczynami za tym tęsknic i pragniemy to mieć ze wszystkich sił ?
|
|
 |
|
got bruises on my knees for you
|
|
|
|
bo choć kolorowe staje się powietrze
to zwiększa się pomiędzy nami przestrzeń
|
|
 |
|
przy nim nawet płacz smakował jak najbardziej przesłodzone ciastko, w największej cukierni w mieście. w końcu przestałam lubić słodycze, aż nadto.
|
|
|
|
Tak wielka jest ta bliskość, że miejsca brak na jeden obcy oddech.
|
|
|
|
Jesteś wspaniałym człowiekiem. Moim ulubionym.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
