 |
 |
Może o to właśnie chodzi w życiu. Żeby ktoś przy Tobie był, na dobre i na złe. Zawsze. Kiedy ciemno, źle, gdy świeczka się nie pali. Pomimo, mimo i wbrew, nawet gdy wydaje nam się, że nikogo nie potrzebujemy, bo jesteśmy tak samowystarczalni. Nie prawda. Ludzie potrzebują innych ludzi. W pojedynkę nie mogą istnieć.
|
|
|
|
Pokaż mi swoje granice. Będę łamać każdą z nich./esperer
|
|
|
|
|
Bardzo rzadko nie myślę o niczym. Bardzo rzadko mam takie chwile, że idę sobie i nic mnie nie obchodzi, nie myślę o niczym, tylko idę lekko. Przeważnie mam w głowie wielki szum. To jest może jakaś wada albo jakaś choroba umysłowa, żeby nie potrafić czasem nie myśleć.
|
|
|
|
To od nastroju chyba zależy, czy ta pustka za oknem jest samotnością, czy pięknem i spokojem/kropeczka7127
|
|
|
|
Wiedziała, że jest inna. Zawsze chciała być kimś wyjątkowym. Kimś oryginalnym. Żyć inaczej niż każdy. Nie chciała być wszystkimi ani nazywać się każda. Nie chciała być pierwszą lepszą. /?
|
|
|
|
“W tym cholernym życiu potrzebna jest miłość. Bez niej jest wieczna pustka, która dusi, zabija, męczy. I wtedy nie można być sobą.”
|
|
|
|
|
niby jesteś zupełnie obcy a jednak bicie serca na twój widok przeczy wszystkiemu.
|
|
|
|
|
kobieta jest organizmem ultradoskonałym. potrafi się regenerować po ekstremalnie ciężkich doświadczeniach. przetrwa wszystko.
|
|
|
|
Zamknij oczy i zaśnij. Poczuj podmuch wiatru wkradającego się przez okno do Twojego pokoju zabawnie mierzwiąc włosy. Podaj dłoń Odyseuszowi, zanurz się w jego ramionach, daj posadzić w jego łodzi i zapomnij. Przespaceruj się po resztkach swojej miłości, daj ciału pozbyć się każdej cząstki jego osoby ze swojego serca boleśnie wrzynających się w jego głębie a potem obudź się z uśmiechem na swojej pięknej twarzy i odetchnij z ulgą. Jesteśmy tu by żyć, by spełnić swój obowiązek człowieczeństwa w jak najlepszy sposób. Idź wyprostowana, dumna z siebie, upadaj głośno i wstawaj w spektakularny sposób. Naucz się szczęścia. Naucz się latać i nigdy nie zapomnij tych najważniejszych uczuć. Kochaj./bekla
|
|
 |
|
Coś we mnie rośnie, czuję to. Jest coraz większe i dokucza mi coraz bardziej. To coś, nie wiem do końca co, jest bardzo uciążliwe, przeszkadza mi w normalnym funkcjonowaniu, w oddychaniu, w patrzeniu na innych i na siebie. Więc staram się niczego nie widzieć, ani siebie, ani innych. Po prostu się odcinam, nie zwracam uwagi na nic wokół mnie. Nie jest mi dobrze, nie czuję się na tyle silna, by mieć pewność, że wytrzymam, że nie wykrzyczę wszystkim tego, co rośnie, zbiera siły i nie daje mi żyć. Jestem przez to wycofana i cichsza, i nie mają dla mnie znaczenia słowa innych. Chcę tylko słyszeć ciszę, widzieć pustkę i niczego nie czuć. Tego, że mam w sobie pasożyta, że coś mnie niszczy, że zabija mnie to, co we mnie żyje. Ale czuję. Wszystko czuję, tak okropnie mocno. / black-lips
|
|
|
|
Dodaj komentarz
