|
niestety, nie umiem naprawiać, wolę od razu wyrzucić do kosza. od zawsze wolałam po prostu zostawić coś w tyle i iść dalej niż rozczulać się nad tym. tak samo jest w tym przypadku. najgorszy jest jednak ból w środku na który nie znam sposobu, leku. i on narasta, wiesz? z każdym dniem coraz bardziej dopada moje serce, które i bez tego ma dość. czasami brakuje mi 'mnie' sprzed roku, która miała wiarę w to wszystko. była naiwna, ale nie brakowało jej pewności siebie, wiary w swoje działanie. miała słuszność i uczucia, które nią kierowały. chyba wyrosłam... wystarczyło 365 dni a ja kompletnie zatraciłam swoje idee, swój charakter, siebie. wolałabym zasnąć i otworzyć oczy jako nowa osoba. nienawidzę tego w sobie. w tym momencie wystarczy chociaż cień obawy a ja się poddaje, bez jakiejkolwiek walki. teraźniejsze sprawy zgniatam jak nieudany szkic i wyrzucam za siebie. później ktoś musi po mnie sprzątać. egoistyczny bachor z panicznym strachem jako przewodnikiem.
|
Dodaj komentarz
