 |
|
Drogie serce. Ty głupi mięśniu. Przestań wreszcie tęsknić. / patteek
|
|
|
|
"Boimy się kochać. Boimy się momentu, gdy zacznie nam zależeć. Gdy jedno słowo, jeden moment, jeden gest będzie mógł nas zniszczyć."
|
|
 |
|
Kochamy się znów. Znów kręci się ziemia. Spełnia się sen. Spełniają się marzenia. W dobie oszołomienia powróciła chemia (...) Miłość jak czkawka każdego czasem targa /hg
|
|
 |
|
Potrzebuję wsparcia, a nie kolejnej kłótni...
|
|
|
|
słucham pokus, tracę kontrolę, nie umiem stać z boku i myślę ile jeszcze mam kredytu w twoim sercu połamany ludzik, bez ciebie wszystko nie ma sensu
|
|
|
|
marzy mi się coś idealnego, coś co będzie sprawiało że nigdy więcej nie będę cierpiała, marzą mi się wieczory pełne nudy, wspólna kawa przed szkołą, spacery po nocach, buziak w czoło na dzień dobry, 'kocham Cię' prosto w oczy, odrabianie razem lekcji, bieganie po plaży o zachodzie słońca, słodycze co dzień, kłótnie i sprzeczki by było po co się godzić, wspólne bity, masa zdjęć z każdej strony, moje zdjęcie na Twojej tapecie, bezpieczeństwo i czułość, bym nigdy nie zwątpiła. pewnie to o wiele za dużo dla Twojej osoby, no nic, kiedyś się doczekam. | paulysza
|
|
|
|
Odpuszczę pierwszy i ostatni raz . Tylko dlatego żeby nie popsuć tego co już mam,
|
|
|
|
Ludzie zawodzą, przyzwyczaj się.
|
|
|
|
nie będę się mścił ale wciąż pamiętam,
|
|
|
|
Już mnie nie zobaczysz w tych miejscach, które pozbawione serca bo je jebię
chyba, że będe musiał wejść tam po Ciebie
żeby wyciągnąć Cię z piekła, choć pewnie myślisz, że jesteś w niebie
|
|
 |
|
Wciąż miewam motyle w brzuchu,gdy Jego usta zetkną się z moimi.Gdy Jego dłonie wędrują po moim ciele wewnątrz trzęsę się cała..Z zewnątrz promienieje z szerokim uśmiechem.. Mijają dni, tygodnie, miesiące, a moje ciało wciąż tak samo reaguje na Jego dotyk.. Z każdym dniem kocham Go na nowo. Z każdym dniem tęsknie coraz bardziej i nie wyobrażam sobie życia bez niego... Mrrrr Kochanie.. Wpadłam na dobre.. || pozorna
|
|
|
|
Teraz boję się najbardziej. Czuję się, jakby jakaś niewidzialna ręka kolejno podstawiała mi drewniane klocki po których się wspinam. Jestem jak mała figurka podążająca po przewracającej się wieży od jednego złego ruchu. Boję się, że to, gdzie jestem teraz, cała ta konstrukcja nagle runie. Tu nie ma czego się złapać, uczepić, nic. Spadnę z tym wszystkim na samo dno, a potem wydostając się z kupki małych elementów, nawet nie ruszę naprzód. Stanę zagubiona, mając masę alternatyw na skręt w prawo czy lewo pod różnymi kątami, lecz nie będzie drogi, którą podążałam wcześniej - na cholerny szczyt.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
