 |
|
jestem jedyną kobietą, którą należało kochać!
|
|
|
|
kochać, czasami znaczy umieć nie być razem...
|
|
|
|
przychodziła do nich dzielna i uśmiechnięta, mimo że sama nie mogła patrzeć na uśmiechniętych ludzi. przynosiła im kwiaty, oni układali je w wazonie, a ona już widziała je martwe. nie żaliła się. nigdy go nie wspominała. z nikim nie chciała o nim rozmawiać.
|
|
|
|
nie chciała być dłużej sama i nie chciała, by jej rodzina dostrzegła samotność, którą tak desperacko starała się przed nimi ukryć.
|
|
|
|
nie potrafiła powstrzymać łez. nie miała sił by je ukrywać, nie miała sił by się tym przejmować.
|
|
|
|
nie chciała usłyszeć prawdy. chciała być nieszczęśliwa. wydawało jej się to właściwe i na miejscu.
|
|
|
|
siedziała ściśnięta pomiędzy przeszłością i utraconą przyszłością i poczuła że się dusi. nie powinna tam być.
|
|
|
|
ale ona nigdy nie powie, że był... bo chce pamiętać, że jest.
|
|
|
|
układałam wiersze z twoich słów. wierzyłam w nie...
|
|
|
|
nagle okazuje się, że muszę być miła dla innych, bo tego ode mnie oczekują.
|
|
|
|
za każdym razem, gdy się z kimś rozstajesz, zostawiasz u tego kogoś kawałek swojej duszy. a ten ból, to jest brak tego kawałka. boli, bo jest u kogoś innego. ten kawałek kiedyś wróci, ale to trwa długo. czasem widzę te kawałki na różnych ludziach jako takie małe niebieskie światełka. kawałki dusz ludzi, którzy cię kiedyś kochali i już nie kochają. wszyscy mamy na sobie takie światełka...
|
|
|
|
kobiety są po to, by je kochać, a nie po to, by je rozumieć.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
