 |
|
są rzeczy, o których mówi się tylko szeptem. wyjątkowe jest w nich to, że wykrzyczane tracą sens.
|
|
|
|
z każdym dniem starała się dawać mniej osądów na wszystkie tematy, rzadziej oceniać po pozorach, opakowaniu czy metce. patrzeć głębiej, dalej poza horyzont albo przynajmniej poza czubek własnego nosa.
|
|
|
|
przy osobach tak pewnych siebie i tak nadętych czuła się jak mrówka. zlękniona przy każdym kroku bała się, że zadepcze ją swoim ego. pod nią samą było jednak wiele mrówek mniejszych od niej na których mogła odreagować depcząc je jedna za drugą.
|
|
|
|
chciała tylko pewnego dnia móc wstać z łóżka z otwartą głową i jasnym spojrzeniem, marzeniami w głowie i planami na przyszłość. umieć powiedzieć sobie "teraz już nikogo nie naśladuję by nie być sobą, by czuć się pewnie w cudzej skórze. teraz wszystkim pokażę, że ja to ja i niech zabiegają o mnie."
|
|
|
|
pewnego dnia wstała z uśmiechem na twarzy, bo zrozumiała, że nie musi cierpieć by czuć, że żyje.
|
|
|
|
patrząc na siebie w lustrze nie widzi swojego odbicia. widzi wyimaginowaną wersję siebie, inne oczy, usta, włosy. widzi to, co chcą by widzieli ludzie. pustą laskę z kasą w kieszeni i pełnym kontem w banku. szkoda, że tylko to konto jest pełne, a nie pewne miejsce w klatce piersiowej.
|
|
|
|
Przechadzam się tą samą ścieżką, tak jak zawsze, omijam dziury w chodniku. Stukam obcasami, kroczę dumnie po moim mieście.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
