 |
|
Nie warto wierzyć ludziom, a szczególnie nie warto im ufać. Przekonałam się o tym niedawno, choć wiedziałam to od samego początku, gdy zaczęłam poznawać prawdziwy smak życia. Wiele osób przychodziło, a jeszcze więcej osób odchodziło zanim pokazałam im, że są dla mnie kimś ważnym, że pokładam w nich jakieś ciche nadzieje na przyszłość. Odchodzili choć nie wiedzieli, ile dla mnie znaczą i czasami żałuję, że nie okazywałam im tego wcześniej. Często również żałuję swoich wyborów, tego, że dawałam zawsze szansę tym, którym dawać szansy nigdy nie powinnam. Lecz byłam głupia i mało doświadczona. Albo może głupia i wciąż naiwna, bo ślepo wierzyłam i ufałam, że są osoby, które potrafią zrozumieć swój błąd i coś w tym wszystkim naprawić? Sama już nie wiem. Stworzyłam w swojej głowie chore urojenia, muszę zacząć się leczyć. Przestaję ufać samej sobie, a szczególnie przestaję ufać ludziom. To wyłącznie zakłamane hieny, które czerpią siłę i energię ze smutku drugiego człowieka.
|
|
|
|
Mam wyrzuty sumienia, ze pozwolilam sobie zaufac ludziom, i ze ich wpuscilam do swojego zycia.
Kiedys obiecalam sobie, ze nikt nigdy nie dostanie ode mnie drugiej ani tym bardziej kolejnej szansy. Przysiege zlamalam. Pozwolilam sobie na to, aby bol i cierpienie przekroczyly prog mojego zycia, aby weszly do mojego wnetrza. Czy tego zaluje? Owszem, zaluje i to bardzo. Bo mialam cos o co dlugo walczylam, bo mialam spokoj i cisze. Nie mialam zadnych wyrzutow wobec siebie, nie zamartwialam sie o nic ani tym bardziej o nikogo, a teraz? Cierpie, cholera znowu cierpie, bo probowalam sie bronic przed bolem, ktory pomimo wszystkich niedogodnosci powrocil uderzajac w sam srodek mojego serca. Ten odruch zmiazdzyl mnie na dobre. Sprawil, ze to co udalo mi sie odbudowac zostalo zburzone z jeszcze wieksza sila. Fundamenty, ktore dawaly mi wiare i nadzieje, ze cos moze byc warte poswiecenia, zostaly zamienione w proch, a moje serce stalo sie pustynnym labiryntem bez mozliwosci ucieczki.
|
|
 |
|
" I wiesz? Kiedyś przez przypadek uświadomisz sobie, że to ja byłam tą jedną na milion. Tą której nie pozwala się odejść, bo ona nie wraca".
|
|
|
|
bo ty nie możesz myśleć, że przegrałaś. patrz na mnie. nie przegrałaś, nigdy nie przegrałaś. te ślady na twojej skórze, to nie jest porażka. to bitwa. walczysz dziecino. każdy dzień, godzina, minuta. każda przeklęta noc. nie płacz. spójrz na mnie. już nigdy się nie skrzywdzisz, dobrze? możesz przestać, potrafisz. potrzebujesz czasu. wiem, że jesteś w stanie zmienić ten okrutny świat na lepsze. zacznij od uśmiechu. uśmiechnij się dla mnie. teraz.
|
|
 |
|
Wiem to bardzo smutne jeśli przez rodziców cierpią dzieci,
traktowane jak śmieci w patologicznej kolebce. / Kacper HTA
|
|
|
|
Miłość daje skrzydła, nie po to by chmury gonić.
Miłość daje skrzydła po to, bym mógł cię ochronić. / 52 Dębiec
|
|
|
|
Gdy ktoś się gubi, ktoś go odnajduje. Czasem trzeba tylko być, nie odwracać się w tył. I żyć, nie będąc kimś, ale będąc sobą, akceptując to, bo nie znając siebie, nie możesz wiedzieć co to znaczy być. / 52 Dębiec
|
|
|
|
Tysiąc lub milion ludzi przeżywa dramat na raz. / 52 Dębiec
|
|
|
|
To ważne by czasem poczuć się nikim.
By zdeptany z chodnikiem usiąść i pomyśleć. / 52 Dębiec
|
|
|
|
Samotność trwogą jest, ogarnia mnie, przenika na wskroś. / Miuosh
|
|
|
|
Gotowi grać do końca, by tylko jakoś żyć. / Miuosh
|
|
|
|
Przebijam płuca wdechem, tak ciężkim dziś od kłamstw.
Wciąż do czegoś tęsknie, wciąż czegoś jest mi brak. / Miuosh
|
|
|
|
Dodaj komentarz
