 |
|
Tak dobrze znów zachwycić się deszczem, który tak spokojnie spływa po moich polikach zupełnie nie przejmując się, że zaraz spadnie w dół.
|
|
 |
|
i znów zamiast się uczyć, poprawiać oceny, nadrabiać siedzę i myślę o Tobie, wiem,że śpisz i że nie śnisz o mnie, kurwa, nie o mnie. / notfoundnolovenoyou
|
|
|
|
znowu to samo, kolejna olewka, gwałtowny spadek samooceny i chodzi o to,że to jednak chyba ze mną jest coś nie tak, bo przecież to niemożliwe,żeby każdy spotykany przeze mnie mężczyzna był takim beznadziejnym idiotą. Mężczyźni nie są draniami, są mężczyznami, samcami, nie ranią - ja się daje ranić, bo się przywiązuję i potem cierpię i płaczę i wyzywam ich od skurwysynów, ale z nimi jest wszystko okej, oni są w porządku, to ja zawsze spierdolę sprawę. / notfoundnolovenoyou
|
|
|
 |
gorące cappuccino parzące dłonie, obok paczka marlboro chociaż rzucasz palenie . w głowie zamęt, jedno imię i kurwa nie wiesz co się z tobą dzieje .
|
|
|
|
"Po co ludzie są przy nas i po co my jesteśmy przy nich?"
|
|
|
|
Mała, maluteńka chwila, która być może nic nie znaczy, mała chwila wbita w szarą rzeczywistość dnia.
|
|
 |
|
|
nie oglądaj się na siebie bo ci z przodu ktoś przyjebie .
|
|
|
|
Kłócimy się, ale kochamy. Nienawidzimy, ale kochamy. Nie możemy sobie spojrzeć w oczy, ale kochamy.Nie gadamy ze sobą ,ale kochamy. Jesteśmy w dwóch różnych częściach świata, ale kochamy.Nie mamy czasu, ale kochamy.Ciągle pracujemy, ale kochamy. Czujemy zwątpienie,ale kochamy. Czujmy upływający czas,ale kochamy.Widzimy pustkę, ale kochamy. Będziemy umierać i wciąż będziemy kochać, kochać mimo wszystkich przeciwności i negatywnych uczuć.
|
|
|
|
Brak pewności siebie pogarsza wszystko, wkręcił się we mnie i zapewne już zostanie, co wcale nie ułatwia mi życia, wręcz przeciwnie, zawsze wszystko psuje. Ale do ucieczki, takiej wewnętrznej nie trzeba dużo odwagi, może będzie ona w jakiś sposób lekarstwem, lekarstwem na płacz i ból, którego tak cholernie nie chcę.
|
|
|
|
Z perspektywy czasu, wszystko wydaje się takie dziwne, czasami zabawne, a niektóre rzeczy znów wzbudziłyby we mnie mnóstwo łez i długotrwały smutek.Patrząc w kalendarz uświadamiam sobie jak wiele się zmieniło, pomijając fakt, że trochę wyblakłam, bo zabrakło pewnego koloru,wszystko jakoś idzie do przodu. Mogę krzyczeć, krzyczeć i płakać wniebogłosy, mówić co mi jest i co siedzi we mnie, tak głęboko, że czasami nie rozumiem samej siebie, ale przecież to nic nie zmieni.Może to za dużo, zrozumieć mnie.Może zamykam się w jakimś swoim hermetycznym świecie, gdzie nie każdy ma wstęp. A może czasami, chciałabym że ktoś mnie w nim odwiedził? Może chce za wiele.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
