 |
|
Kiedyś potrafiłam podnieść się po upadku. Dziś już nie potrafię. Dziś już tylko łzy i smutek. Dziś już nie potrafię się podnieść.
|
|
|
|
Lecz mimo tego wszystkiego tak naprawdę czuję się źle sama ze sobą, źle z moim otoczeniem. Coraz bardziej pragnę samotności, której niestety nie mogę sobie zafundować.
|
|
|
|
Coraz częściej po prostu nie chce mi się rozmawiać, coraz częściej też udaję, żeby nie martwić tych, którzy są teraz. Staram się dzielić z nimi moimi myślami, ale tak naprawdę nikt nie wie co siedzi w środku mnie.
|
|
|
|
Zauważyłam, że od pewnego czasu coraz ciężej mi rozmawiać z ludźmi…
|
|
|
|
Najgorsze, że ja zaczynam wierzyć w to, że jestem nieudacznikiem i do niczego się nie nadaję. Nie mam nikogo kto by mnie podbudował, wsparł w trudnych chwilach. Jestem pozostawiona sama sobie i muszę sobie z tym radzić, bo to jest moje życie i co z nim zrobię zależy tylko ode mnie.
|
|
|
|
Bo są drogi, z których nie ma już powrotu.
|
|
|
|
Zależało mi na tobie. Bardzo zależało. Ale dziś, gdzieś tam głęboko zagnieździła się już obojętność. Bronię się przed zranieniem.
|
|
|
|
Łzy same płyną. Ot tak sobie.
A ja szukam sensu, znowu szukam - znów zgubiłam cel.
|
|
|
|
I widzę to, co dostrzegłam zbyt późno - ciebie należy się bać.
|
|
|
|
Myślę, że już zawsze będę na ciebie czekała. W samotności. Nawet jeśli to czekanie będzie trwało wiecznie.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
