|
dzwonił Damiam.odebrałam,zdając mu relację z całego dnia-bo zawsze o to prosił.czułam iż napierdalam monolog,bo nie usłyszałam od Niego ani słowa.gdy skończyłam mówić,usłyszałam Jego pełny nienawiści głos:'czy Ciebie kompletnie popierdoliło?'.myślałam,że się przesłyszałam.'myślisz,że ja nie wiem o dragach i innym gównie?'- wydarł się.nie potrafiłam nic powiedzieć.nie umiałam mu się z tego wytłumaczyć.co miałam powiedzieć?że upadam? że nie mam sił? że przegrywam? 'jesteś beznadziejnym, słabym pionkiem'-wykrzyczał mi,po czym rozłączył się.do oczu podeszły mi łzy-On, ten jedyny,który tak we mnie wierzył, ziś mówi mi,że jestem beznadziejna. achowując się podobnie, jak moi rodzice.wbija mi nóż prosto w serce,choć wiem, że sama mu Go podałam.i może faktycznie ojciec miał rację,mówiąc mi, że jestem nieudacznikiem.może faktycznie życie polega na cierpieniu, i udawadnianiu sobie swojej bezsilności, a ja po prostu nie nadaję się by kochać. || kissmyshoes
|
Dodaj komentarz
