 |
okiemnieogarniesz.moblo.pl
Obiecuję że zapomnę . Wybiję kamieniami w całej swojej głowie wszystkie nasze wspomnienia . Obiecuję że się chociaż postaram. Pogniotłam wszystkie nasze uśmiechy po
|
|
 |
|
Obiecuję , że zapomnę . Wybiję kamieniami w całej swojej głowie wszystkie nasze wspomnienia . Obiecuję , że się chociaż postaram. Pogniotłam wszystkie nasze uśmiechy , podpaliłam nasze uczucia i zostawiłam jedno wspomnienie. Nosi Twoje imię . A w 6 literach z Twojego życia zawarte jest każde dobre słowo , uśmiech i gest . Siedziałam dziś na ostatniej z naszych sytuacji , płakałam nad pożądaniem , uśmiechałam się do radości i cierpiałam razem z tęsknotą . Czarne kawałki mojej wyobraźni wyszperały dziś stary karton z marzeniami , odszukałam w nich NAS . Nas razem .
|
|
|
|
bo dziś jestem zwyczajną dziewczyną, bez ubarwionych rzęs, bez ułożonych włosów z lodowatymi rękami i mokrymi oczami - marznę od środka. nie wstydzę się swoich słabości, teoretycznie nie. konstrukcja naszego szczęścia jest taka krucha.
|
|
|
|
w przedszkolu byli nierozłączni . wzięli ślub pod starym dębem , przysięgając sobie miłość na wieki . i gdy po latach się spotykają , odkrywają , że nadal coś ich łączy . te spojrzenia podczas rozmowy , przeglądanie wspólnych zdjęć . i gdy ona żyje w nadziei , że wreszcie jej się uda , że po tylu latach tęsknienia za nim , wreszcie poczuje smak jego ust , on ze smutnymi oczami mówi : - poznaj moją żonę. dramat ? rzeczywistość .
|
|
|
|
wszyscy się tam spotkamy...
wiesz, prędzej albo później zobaczysz swego ojca i swoją kochaną córkę
musisz wierzyć, że kiedyś zobaczysz ich wszystkich
tych, których tak kochałeś wszystkich swoich zmarłych bliskich.oni patrzą na nas z góry, czasem ciężko w to uwierzyć takich rzeczy nie może człowiek ludzką miarą mierzyć
przecież każdy kiedyś musi z tego świata odejść
narodziny, życie, śmierć - taka tego świata kolej...
|
|
|
|
są takie chwile w życiu, że chcę ukręcić sobie głowę i wystrzelić ją gdzieś, na odległą o miliard lat świetlnych orbitę. wszystko przytłacza, ciągnie do ziemi, jakbym tkwiła w zimnym jeziorze z betonowym klockiem u nogi, bezlitośnie idąc na dno. nie mogę wykonać żadnego ruchu, jakby zamurowali mnie w ścianie rzeczywistości. psychika wciąż jest narażona na żrące właściwości problemów, myśli, refleksji. nagle wszystko co do tej pory stało się wszystkim, przestaje mieć sens. wszystko blednie, staje się bez wartości. marzenia, dni, czas. jakby ktoś wszczepił do krwioobiegu zabójczą bakterię nicości, pustoszącą serce i umysł. wtedy bardziej niż kiedykolwiek potrzebne jest wyrwanie się, wyskoczenie z szarej otoczki naszego małego świata i ucieczka w inną krainę. chciałabym biec, przed siebie, gdziekolwiek, byleby nie być tutaj dłużej, ani sekundy dłużej. czasami żałuję, że z umysłu po prostu nie da się kasować wiadomości, wyrzucać do kosza jak pliki na komputerze. dajmy sobie po prostu trochę czasu.
|
|
|
|
w psychopatycznej ciemności depresji...
|
|
|
|
nigdy nie porzucaj tego, czego naprawdę pragniesz przez długi czas.
|
|
|
|
są takie drogi w naszym życiu, które okazują się być błędnymi. przedeptane fragmenty ścieżek, z których w pewnym momencie chcemy po prostu zawrócić, uświadamiamy sobie, że zabłądziliśmy. kroki postawione w kierunku, który czasami w jednej sekundzie życia staje się tym złym, tym który idzie nie w stronę słońca sukcesu, a w zupełnie inną, ciemną stronę. czasem tkwimy na owych szosach ślepo i głucho, każdego dnia wmawiając sobie tępo: jutro będzie lepiej. zatopieni w danej koncepcji topimy się, nie spełniamy siebie, nie wyrażamy swoich prawdziwych, realnych chęci, swojej pasji czy też swojego wnętrza. świat tłamsi nas bezlitośnie, zatrzaskuje w klatce codzienności, pogoni za pieniądzem. często obieramy daną ścieżkę nie dlatego, że jej chcemy, że czujemy, że to jest właśnie to nasze 'ja' które odzywa się ze środka nas, a dlatego, że działamy pod przymusem społeczeństwa, świata, przyszłości.
|
|
|
|
kłamstwo nie staje się prawdą tylko dlatego, że wierzy w nie więcej osób.
|
|
|
|
jest w naszej pamięci cały katalog wspomnień. są wśród nich magiczne chwile: ranne promyki słońca wpełzające przez uchylone okno do pokoju, niebo obsypane błękitnymi chmurami i wiatr pachnący kwiatami wiśni. są dni przesiąknięte radością i nieokiełznanym szczęściem, które frywolnie galopując opuszcza swojego właściciela i zaraża swym optymizmem innych. są sny, w których gramy pierwszoplanowe role skrzętnie ukrywając je przed innymi. są radości mniejsze i większe. pośród tych wszystkich chwil są również takie, w które wplecione są ból i cierpienie. kłują boleśnie senne powieki wyciskając z nich ostatnie krople łez. uparcie powracają i bezszelestnie chowają się pod codzienną rzeczywistością by wieczorem nie pozwolić zasnąć. złe wspomnienia lokują się we wnętrzu serca i nie łatwo ich się stamtąd pozbyć.
|
|
|
|
Dodaj komentarz