 |
ziuum15.moblo.pl
Nauczyłam cieszyć się prywatnym światem którym żyję. Tak ślepota wiąże się z pewnymi niedogodnościami ale jest też bardzo wygodna.
|
|
 |
|
Nauczyłam cieszyć się prywatnym światem, którym żyję. Tak, ślepota wiąże się z pewnymi niedogodnościami, ale jest też bardzo wygodna.
|
|
|
|
To był tylko sen? czy naprawdę o piątej rano przyjechał, rowerem, wyłącznie po buziaka..?
Wyszłam do Niego rozczochrana w różowo-zielonej koszulce w żabki, żeby chwilę później móc położyć się z powrotem i śnić o Nim dalej...
|
|
|
|
lubię kiedy pachniesz szczęściem, a moje usta mają barwę Twoich pocałunków . < 3
|
|
|
|
I Twoje serce zastanawia się, co zrobić, by zatrzymać mnie przy sobie na zawsze.
|
|
|
|
Zwężam kąciki warg do Twych pocałunków. Myśli zamykam w pięknych dłoniach, miękkiej skórze zewnętrznej jej części, przy kostkach, w chropowatości jej wnętrza. Łapię oddech w usta. Zapamiętuję zapach na swojej skórze. Uczę się błękitu wypełnionego tęsknotą i pragnieniem trwania w błogim stanie mocnego przytulenia. W pasma włosów wplątujesz swoje palce, przyciskasz do serca serce. Nawołujesz uczuciem, gdy jestem o kilka zbędnych milimetrów za daleko. Spoglądasz z dumą mężczyzny zakochanego.
|
|
|
|
Bądź przy mnie w miłości.
Rozkochane mamy serca.
|
|
|
|
on wie że trzeba się śmiać ze wszystkiego, co boli, aby zachować równowagę i nie dać sie zwariować. Wie, że nie ma nic bez bólu; [...] lecz nie pozwala, by zawart w tym komizm został przysłoniety przez ból, tak samo jak niegdy nie pozwoli, żeby ból został przysłoniety przez komizm.
|
|
|
|
Chora rzeczywistość uświadomiła mi,
wielkość mojego szczęścia, będąc w posiadaniu
najcenniejszego skarbu tego świata.
|
|
| ziuum15 dodał komentarz: |
18 lipca 2010 |
| ziuum15 dodał komentarz: |
17 lipca 2010 |
|
|
Widzisz? Wszystko rozpada się
na kawałeczki. Za mało na szczęśliwe zakończenie.
Tęsknie za czymś... chyba.
|
|
|
|
Małe przeoczenie. Niby nic. Prawie niezauważalnie podchodzi. Jakby nikogo obok nie było. Na paluszkach, choć nie wiem czy je ma. Skrada się po cichu. Nie odwracam się, bo wiem, że i tak nic nie zobaczę. Może troche się boję, a może to po prostu niepewność. Nie chce nic mowić, bo wiem, że nie usłyszy. Nic mnie nie obchodzi. Jest już blisko, tuż tuż. Byłoby za rogiego, gdyby był jakiś róg w pobliżu. Może jest. Nie wiem. I wcale mnie to nie obchodzi. Liczy się tylko to. Nic więcej. A może jednak coś. Nie wiem, nie interesuje mnie to. Bezszelestnie, a jednak czuję ten oddech. Jesli to w ogóle oddech. Robi się zimno, a przecież jest środek lata. Przez ramię widzę parę z czyichś ust, choć przeciez mam zamknięte oczy. Powinnam się obudzić, zanim obudzi mnie to coś. Coś czego nie znam i nie koniecznie mam ochotę poznać. Mogłabym tak bez końca.
|
|
|
|
Dodaj komentarz