 |
|
I znowu budzę się gdzieś pomiędzy depresją a euforią. Patrzę na zgliszcza, burze przeszły, powodzie zmiotły. Jak teraz spojrzeć w oczy tych wszystkich ludzi, którzy nie znają mnie, tylko kogoś kto zdobył moje ciało. Tworzę plany by zacząć wszystko od nowa, znowu. Odkładam książki, zamiast marzyć siadam do obliczeń. Znowu wiem, że to nie bezczelny uśmiech ale stanowcze nie rządzi światem.
|
|
|
|
Próbuję sobie wszystko poukładać w głowię, w życiu. To takie trudne gdy serce przestało bić, gdy już nigdzie nie ciągnie, nie szepcze. Robić to co powinienem bez walki z pragnieniami? Dziwnie, zbyt spokojnie, przerażająco.
|
|
|
|
Jutro już będę poważny, opanowany, dorosły. Dziś jeszczę popatrzę w chmury, potańczę, poudaję boga któremu wszystko można, któremu nic nie brakuje, boga pustki.
|
|
|
|
Czarne chmury, wiatr przerywa ciszę, liście odrywają się od samotnych drzew. Smak powietrza gorzki, jak nadchodzący koniec systemów. Odrywam się od pracy, którą buduję życie jakiego nie chciałem, ostatnie promienie tańczą po łąkach, wzburzonych ciepłymi podmuchami. Zanim zmiecie mnie uderzenie, zanim pioruny zagłuszą tę muzykę, wznoszę ręce udając że latam, że staje się cząstką tych energii rozmaitych, które światłem, siłą, ciepłem i zapachem odurzają moje zmysły. Z szeroko otwartymi oczami zamykam umysł na prawdę za mną, hoc hoc.
|
|
|
|
Więcej pokoi, większy samochód, telefon, tytuły, oszczędności. Tylko nie wiem po co, żebym mógł chować się w każdym z nich żeby nikt nie wiedział kiedy nie mam siły ukrywać jak się czuję, żebym mógł szybciej przecinać przestrzeń świata patrząc tęsknię na horyzont, żebym wyraźniej widział, że nikt nie napisał, żebym uśmiechał się udając, że sukces w tej pracy ma znaczenie, żebym marzył o tym jak zaczynam od nowa w innym miejscu?
|
|
|
|
Chwyć za ręce, niech wszystko straci znaczenie w rozmyciu wokół nas. Nie ma nic poza tą chwilą, jutro tylko wspomnienie a teraz jest wieczna, jest nasza. Nie wiem kim jesteś, to bez znaczenia, możesz być tą jedyną jeśli zechcę. Nie chcę nic więcej niż Twoich spojrzeń i uśmiechu, które zdradzają zbyt wiele. Już wiem, że trafiłem na ducha tak spragnionego jak ja, już wiem, że to nie będzie ostani raz. Gdy jutra może nie być, pochłaniamy łakomie każdą cząstkę dzisiaj, każdy oddech waży więcej, każde uderzenie serca napędza nas w kierunku nieba. Liczy się tylko co ponad obłokami, liczy się tylko tych kilka lotów.
|
|
|
|
Czasem jedyna rzeczywistość to ta której pragnę, tańczę w niej na ścieżkach muzyki, z każdym łykiem głębiej w życiach utraconych, tak prawdziwych w tej krótkiej chwili, w promieniach słońca rozpuszcza się świadomość prawdziwości, jestem tam gdzie powinienem, gdzie uśmiech jest prawdziwy l, gdzie cieszy się dusza bez żalu, bez ale. Zostać tu zawsze, a może zasnąć tu na łące, na zawsze.
|
|
|
|
Po pogodzeniu się z rzeczywistością pozostają tylko westchnienia przy kieliszku, pierwszym i ostatnim dziś. Nie ma potrzeby upijać się ani marzyć, nie ma chęci by biec ani w chmurach stać. Gdzieś na muzyki dnie słychać szybsze bicie serca, w spojrzeniach, w uśmiechach echo kolorowych chwil. Blask słońca zabiera mnie na mgnienie do wspaniałych żyć niemożliwych w tej wersji wszechświata. W końcu robię to co trzeba, w końcu nie rozprasza demon złudzeń szczęścia. Uporządkowana nuda pokryła wszystko jak śnieg, czekając na wiosnę głupoty zasypiam bez emocji dobrych i złych. Zwyczajne dobranoc.
|
|
|
|
Poławiam te chwile radosne jak blaski korali, coraz głębiej, coraz trudniej, wstrzymując myśl w otchłani. Tak łatwo w ciemności pomylić kształty, zamroczony pragnieniem wybrać niewłaściwe dłonie. Zatopiły mnie sztormu morza fałdy, niedosięgłej perły blask w mych oczach płonie. Czemu Cię spostrzegłem, dlaczego dotknąłem, nigdy nie zapomnę choć już wypłynąłem. Burzy wichry ciągną, grzmot rozsądku wali, dusze rozerwane choć wciąż w ciałach stali.
|
|
|
|
Tak wiele mnie, gdybym tylko potrafiłbym być tym właściwym z mnie wtedy kiedy chcę.
|
|
|
|
Czy to światło oszukuję uśmiechem, czy ciemność grymasem żalu? Czy biegnę w dzień po szczęście czy uciekam od tego co się stało? Albo nocą nachodzą mnie demony albo prawda, jedno i drugie boli. Ach, czasu nie mogę cofnąć ani pójść w drugą stronę. I już nie wiem czy pustka we mnie echem bije czy pustkę życia chłonę.
|
|
|
|
Dodaj komentarz