 |
|
Czasem, po wyłączeniu ostatniego na dziś odcinka serialu, patrzę w setki okien z migoczącymi ścianami, na przeciwko mojego bloku i myślę, czy jest może ktoś tam, tak samotny jak ja i patrzy w moje okno i myśli, nie ważne kto to jest, niech przyjdzie.
|
|
|
|
Obudzony szeptem rozsądku, stoję z zapałką nad tym co zostało po burzy mojego gniewu. Ruina naszych starań, a jednak w oknie widzę wciąż twoją twarz już nie tak rozesmianą. We wrzasku dni nie słyszałem sumienia, walcząc o siebie niszczyłem wszysko co cenne. Gaszę zapałek nadzieją, że dam radę usłyszeć Twój śmiech.
|
|
|
|
Dziś wydaje mi się, że szczęście to taka przynęta przywiazana do końca naszego życia, zanim je złapiesz wpadasz do dołu, w którym grzęźniesz w swoich złych decyzjach.
|
|
|
|
Uwięziony w czyichś życiach, czekam aż dogoni mnie śmierć ciała.
|
|
|
|
Jesteś przy mnie i nie jesteś. To ja jestem gdzie indziej, czy Ty wyszłaś już dawno? Inawet tu, z miliardami ludzi nie mam o czym mówić, w sieci światłowodów, poza siecią miłych słów, dotyków, uśmiechów. Ktoś wyzsał normalność ze mnie, czy z nich wszystkich?
|
|
|
|
Wyczysciłem myśli o głębokich spojrzeniach, wycisnąłem serce z wszystkich westchnień, idę przed siebie z drwiną do słabości uniesień, z obojetnoscią psychopaty depczę nadzieje naiwne. Gdy chwycę za rękę, nie spodziewaj się współczucia, gdy dosięgniesz moich ust podpiszesz cyrograf. Gdy będziesz płonąć namietnoscią bezdusznie oddam Cię na pastwę tęsknoty. Siłą pustki mojej duszy skuję Cię, wrzucę w czeluści złudnych nadzieji trzymając na łańcuchu cielesnych pragnień. Pożeraj, pożeraj kreaturo zawiedzionego boga.
|
|
|
|
Zaczyna się wiasna i znowu patrzę na siebie w wersji jesień-zima i mówię na głos WTF. Pani w obok się dziwnie spojrzała a ja mam ochotę ją pocałować bo to ładna pani jest.
|
|
|
|
często nie zaczynamy kochać bo za mało kochamy sibie i przestajemy kochać bo za bardzo kochamy siebie
|
|
|
|
Codziennie udajemy szczęście, wydłużając agonię tej miłości. Czy warto dla spokoju innych liczyć dni do końca. Nadzieją naturalny zgon tego zwiazku, wszystkie jego źródła wyschły, już nawet obcymi są ci co go rozpoczęli. Wrośnięci w siebie usychamy podlewani złością, targani wiatrem losu. Nikt nie ma już sił tego zakończyć, czekamy razem ale osobno na smutne ostrze wybawienia.
|
|
|
|
Świat wyparował, strzępki wspomnień opadają niczym piórka. Dzwon ciszy huczy coraz ciszej, dotyk bezwonnej jasności ogrzewa skórę, otula świetlistą beztroską. W końcu uśmiech, w końcu nie ma za i po, jest wieczne teraz. Otoczony ale nie ściśnięty błogością pozwalam myślom uciekać każdym przejściem, bez przepustek, bez rozmyślań. Odpływam ku jakiejś nieopisanej dobroci, w zapomnieniu, w uśmiechu losu, bez czasu, wyjmowany z przestrzeni podążam ku nirwanie. U progu początku i końca, w bramach wszechświatów nie spotykam ciebie, wolny od zdarzeń i strachu zapominam o miłości i przestaje tęsknić. Teraz mogę wszystko i nie muszę nic, zamykam oczy by żyć.
|
|
|
|
jeśli się dziś cieszysz to znaczy że jutro życie chce ci dojebać, jeśli nic się nie dzieje, to znaczy że nie wiesz że życie niszczy cie za plecami
|
|
|
|
kiedy twoje życie skręca w stronę której nigdy nie brałeś pod uwagę, kiedy skręca bez ostrzeżenia i widzisz że nic już nie możesz zmienić, nic nie mogłeś poradzić na to, że wszyskie plany, wysiłki okazują się niczym, to widzisz wyraźnie, że wszystkie okazje przegrałeś walkowerem, że wszystkie marzenia oddawałeś dla chwilowych przyjemności, które nie nasycają, że już nie ma sensu oglądać się za siebie, bo wszystko jest za zakrętem do którego nigdy nie wrócisz
|
|
|
|
Dodaj komentarz