 |
|
Jakieś dziwne myśli, rozmazane przez uczucia, których nie potrafię nazwać, lecę w kierunku tych świateł, których nie mogę sięgnąć i dotyk, przebudzam się na chwilę, robię kanapki, a później próbuję odnaleźć drogi, które odchodzą z porankiem.
|
|
|
|
... wszystkim co łączyło nas w żarze słońca, w blasku galaktyk, gdy księżyc widział nasze pocałunki, które przeszkadzały powiedzieć do widzenia. Wszystko rozwiał czas, wszystko zniszczyła myśl, która powidła nas w drogi, których nie chcieliśmy które musimy kochać. Biegnę i chciałbym nie wiedzieć, noe czuć, nie pamiętać. To takie trudne, dam radę, jestem sam jak nigdy, sam pośród milina samotnych drzew, może stanę jak one i zniknę, może ktoś przebiegnie obok jak ja i przytuli jakbym był wybawiwniem.
|
|
|
|
Biegnę, czuję jak zimne cząstki uderzają w twarz, jak próbują się przedrzeć przez ubranie. Przebijam się przez to powietrze, energia we mnie przewierca las. W oparach za mną zostawiam wszystkie troski, wszystkie tęsknoty, muzyka niesie mnie tam, tam gdzie nie ma nic, tylko ja, bicie serca, uśmiech życia, czystość myśli. Może nie dogoni mnie mrok, może nie przypomni o tym czego mi brak, o uśmiechach które sięgały serca, ożywiały ciało, płynęły w żyłach aż do źródeł w kościach, pocałunkach, które odrywały od ziemi, dotykach, które łączyły sny z rzeczywistością i ta nadzieją, wielka jak horyzont przed nami, wciąż nieodkryta, pociągająca, podniecająca, mieliśmy iść tam razem z ekscytacją, mieliśmy śmiać się i trzymać za ręce, odkrywać możliwości, wszystko razem, wszystko tak jasne, jaskrawe, każdy liść, każdy podmuch, każdy promień i kolor miał nas radować, mieliśmy obracać globem w takt naszej muzyki, uciekać światu w rytm miłosnych uniesień. A teraz... biegnę, tylko biegnę zapominając o
|
|
|
|
Pięść na stół, zaciskam usta, kiedy spojrzysz mi w oczy wiesz, że patrzę poza ten pokój, ponad ten dom, przez czas przebijam moje myśli. Wstaję i biorę to przed czym cięgle uciekałem. Już czas, już blask, przez oczy rozświetlam umysł, przez myśli płonie serce. I nagle wiem i w końcu chcę, nie ma takich ścian, przez które się nie przebijesz.
|
|
|
|
Teraz wiem jak bardzo się zepsułem kiedy tak często muszę mówić sobie nie aby postawić krok w dobrą stronę.
|
|
| zatracony dodał komentarz: |
27 października 2021 |
|
|
Muzyka kołysze się na słuchawkach, świat wiruje jakby nic nie ważył, tylko ja ciągle tu po środku tego bałaganu. Chciałbym wyciągnąć rękę i zatrzymać wszystko, sięgnąć do najlepszych dni, stworzyć najlepszego mnie. Wszystko krąży, tak lekkie jakby nie miało znaczenia, zaraz zamknę oczy i ciemność pochłonie nawet największe lęki, ale zanim oddam Cię nirwanie, podejdź spójrz na to co rozumiem, powiedz że to zbyt wiele dla nas, pociągnij do miejsc gdzie mogę oddychać, gdzie mogę patrzeć jasnymi oczami bez ciężaru tej ciemnosci.
|
|
|
|
A kiedy już poukładam wszystko, kiedy wszystko jest OK, jasność oświetla z samej góry, z samej góry, nic więcej nie powinno być potrzebne, nic już nie muszę chcieć a jednak wiedzę Twoje oczy, tak jasne, tak pełne. Nie wiedziałem, aż do tego dnia. Mógłbym Cię zabrać do moich snów, gdybym mógł. Nie przestawaj marzyć jak ja kiedy już kładę się spać, że możemy zasypiać razem. Powiedz mi, że chcesz, że pragniesz mimo, że nie można, kochasz na zawsze, choć idziesz drogą w inną stronę oglądasz się co chwila, że oddałaś się w całości, choć nigdy nawet w części, w której chciałeś, że każde nasze spotkanie byłoby zupełne, niepowstrzymane, że nasze ciała i słowa były jednością. Tańczę z Tobą w myślach, nie widzę już sensu, czuję tylko to co wtedy, nigdy nie powinniśmy przerywać gdy ktoś wchodzi. Tylko my, tylko ogień wieczny.
|
|
|
|
Czy wiesz jak to jest? Codziennie, co chwila walczyć z wolnością, która nawołuje w głowie niczym muezin, która tli się potencjałem tysiąca słońc. Odwracam się nie tylko od jej żaru, odrzucam wszystkie grzmoty serca na widok Twoich oczu, błyskawice biegnące po moich nerwach po zetknięciu dłoni, pioruny oddzielające nas od rzeczywistości, miejsca gdzie w wirze naszych ciał i oddechów umykamy światu i zwyczajności. Stawiałbym stopy depcząc słabych, zagarniał co zechcę bezwzględną ręką, idąc w nieznane, tworzył życie wg. mej woli. A jednak odchodzę, walczę, zatykam uszy. Wybrałem większą moc.
|
|
|
|
stoję na krawędzi siebie, wszystkie ścieżki wokół mnie wirują na ruletce życia, gdzie jutro będę patrzył z nadzieją? tak tu wieje, trudno złapać oddech, ciężko zebrać myśli, może spadnę gdzieś gdzie wcale nie chciałem, nie chciałem tego, to nie ja, nie wiem już, daj mi się się napić, zatopić sumienie, krzyczę słowami piosenek, żeby nie usłyszeć własnych tekstów pisanych codziennością, tak, mogłem wszystko jako szaleniec ale nic bym nie zyskał, pokonałbym każdą górę ale nie pokonałem siebie, gdzieś idę ale nigdzie gdzie manto znaczenie, nie poznaje znaków, wszystko się rozmazało, deszcz zalewa oczy, rozglądam się wokół za ciosem, tu coś jest, czai się, biegnę ale potykam się, zgubiłem mądrość, wypadła mi gdy rozglądałem się za radością, która otarła się o mnie jak podmuch, nigdzie nie powiodła, a w tej próżni pozostawiła w ciemności
|
|
|
|
Chyba czas zgasić ten płomyk wolności, chyba nie czas na latanie w oparach euforii, na przekór tym ołowianym chmurom, które są coraz bliżej. Znów złapać wesołe myśli, uwięzić na lepsze czasy, by zmierzyć się z tym co nadciąga, pracując nad tym co jest. Na wąskiej ścieżce, pod wiatr tego świata, skacząc przez kłody, omijając zasadzki, będę szedł w tych zakurzonych łachach aż dojdę do celu, choćby bez ręki albo oka, choćby ze łzami albo na kolanach. Może pozwoli mi dotrzeć, może zapomni, żem się gdzieś szlajał.
|
|
|
|
Nie muszę tęsknić, nie pragnę nikogo, nie myślę jak mogło być słodko, tak dobrze mi tu, z muzyką na uszach mrużę oczy od rozbłysków Słońca, podnoszę ręce, zanurzam się w powiewach wiatru, przemykam między liśćmi, idę sobie. Uśmiech na przekór zimnym cieniom drzew, trochę zatańczę, trochę pobiegnę, mógłbym teraz utknąć w pętli, nie wracać do nikogo, cieszyć się każdym ruchem ciała, dźwiękiem w uszach, drżeniem przyrody i marzyć, że jestem wiatrem. Może bym zaprosił Cię do tego świata ale już nie wierzę w bratnie dusze.
|
|
|
|
Dodaj komentarz