 |
truskawkowapiana.moblo.pl
Straciłam już nadzieję i wiarę w to co miało być dobre. Zagrałeś inną taktyką wybrałeś ciszę milczenie olewanie mnie? Dobrze uszanuję Twoją decyzję i nie będę pisać
|
|
 |
|
Straciłam już nadzieję i wiarę w to co miało być dobre. Zagrałeś inną taktyką, wybrałeś ciszę, milczenie, olewanie mnie? Dobrze, uszanuję Twoją decyzję i nie będę pisać, nie zadzwonię, po prostu nie zacznę się narzucać, jak kiedyś, gdy byłam do tego zdolna. Zamknę swoje myśli w sercu, których już nie wyrzucę z niego. Zacznę się dusić świadomością, że ludzkie słowa nie mają sensu, a dawane obietnice nie znaczą nic. Udam, że zapomniałam o jakimkolwiek istnieniu ludzkim. Pokaże Ci, jak to jest tęsknić i się martwić o kogoś kogo się kocha. Tak samo, jak Ty zacznę się zachowywać pewnego dnia, a gdy będzie trzeba będę taka, jak zechcę. Nikt w końcu nie zabroni mi grać taktyką obojętności. Mam prawo robić to co chcę, a że zemsta jest słodka.. No to cóż. Chociaż poczujesz ten sam ból co ja, gdy martwię się o Ciebie, gdy Ty zapewne masz miłą zabawę z Nią. Z resztą nie będzie mnie to już nic obchodzić. Od tej chwili wszystko będzie inaczej. Twój wybór, ja się dostosuję.
|
|
|
|
Tęsknie za czymś, za czym tak naprawdę nie powinnam. Wciąż mam przed oczami Jego twarz, a w myślach co chwilę pojawia się Jego imię. Próbuję jakoś z tym walczyć, przeplatam je muzyką, która zabija pewne wspomnienia, ale na moją niekorzyść przywołuje inne momenty, które razem spędziliśmy. Przed oczami ponownie pojawiają się obrazy, w których odgrywał tak znaczącą rolę. Widzę, jakby przed chwilą to wszystko się działo. Jakby Jego wargi całowały moje, a palce bawiły się niesfornymi lokami. Zamykając oczy mam to uczucie na swojej skórze, jakby Jego oddech właśnie się tam znajdował. Słyszę w między czasie powracające chwile, gdzie z gardła wydobywało się Jego ciche mruczenie, które tak bardzo uwielbiałam. Lecz nie mija dużo czasu, jak zdaję sobie sprawę z tego, że to tylko wspomnienia, które przypominają mi o Jego istnieniu oraz o tym co tak naprawdę wciąż czuję.
|
|
|
|
A najbardziej? Niszczy nas ciągła niepewność przyszłości, którą szkicujemy złymi liniami. Wiemy, że gdzieś jest błąd, który musimy wymazać, a tak naprawdę żadne z nas nie jest w stanie go odnaleźć. Zaczynamy się oddalać coraz bardziej od siebie, mniej spędzamy czasu na szczerych rozmowach, ponieważ oboje wiemy, jak bardzo zbliżają nas do siebie. Uciekamy wzajemnie przed sobą, unikamy własnych spojrzeń, głosów, cichych oddechów czy szeptów. Boimy się zrobić jakiś krok ku przyszłości, bo niezależnie od tego, jak postąpimy znamy konsekwencje tych czynów. Ktoś zawsze zostanie zraniony. Mamy oboje zbyt wiele do stracenie, zdajemy sobie z tego sprawę, ale nie widzimy, jak bardzo tracimy wzajemną miłość, która jest fundamentem naszego życia.
|
|
|
|
Człowiek uwolniony od przeszłości może stwierdzić, że w końcu żyje..
|
|
|
|
Nigdy nie żałuj, że kochałeś, bo tak naprawdę nie jesteś w stanie przewidzieć, która miłość jest tą prawdziwą.
|
|
|
|
Myślisz czasem o mnie tak, jak ja o Tobie każdego dnia?
|
|
|
|
Jesteś dla mnie przeszłością. Wytworem mojej chorej wyobraźni, od której nie mogę się opędzić. Przychodzisz w moich snach, prześladujesz mnie wręcz każdego dnia z nadzieją, że wszystko co było między nami jeszcze kiedykolwiek wróci do normy? A nie pomyślałeś o tym, że ja może już nie chcę, aby jeszcze coś nas łączyło? Mam już dość tych słonych łez, które wylałam w bólu i w tęsknocie za Tobą. Przyzwyczaiłam się do Twoich ciągłych nieobecności. Pogodziłam się z tym, że już nigdy mi nie powiesz co czujesz, nie użyjesz do mnie swojego pieszczotliwego głosu, którym potrafiłeś uspokoić mój organizm. A teraz? Tak nagle chcesz do mnie wrócić, po tym wszystkim co było między nami, po Twoim odejściu i żyć tak, jakby nigdy się nic nie stało? Przykro mi, ale w moim sercu już nie ma miejsca dla Ciebie.
|
|
|
|
Proszę Cię. Zabierz ode mnie wszystkie wspomnienia, które nas łączą. Chcę o Tobie zapomnieć. Chcę zacząć nowe życie, bez bólu, bez powracających wiecznie wspomnień. Czy Ty nie rozumiesz tego, że ja tak po prostu nie potrafię żyć? Nie potrafię zwyczajnie zacząć wszystkie od nowa. Za dużo mnie trzyma rzeczy i myśli w przeszłości. A nie chcę przed tym uciekać... I tak wiem, że nigdy bym nie była w stanie uciec. Jedynie mogłabym na chwilę tylko zabić ból i wspomnienia, ale tak naprawdę nic mi to nie pomoże. Jedynie jeszcze bardziej wszystko mogłoby powrócić. I to z mocniejszą siłą... A tego nie chcę. Nie jestem w stanie przeżyć kolejnego bólu wspomnień, które tak bardzo ranią.
|
|
|
|
A za nami ciągnie się autostrada wspomnień, która z dnia na dzień się wydłuża...
|
|
|
|
Wkurza mnie to wszystko co się ostatnio dzieje. Mam wrażenie, jakbym była czyimś więźniem. Zero luzu na tle codziennym.. Nie mogę nigdzie wyjść, bo zaraz jestem sprawdzana. Nie mogę nic zrobić, ponieważ następuje kontrola ze strony rodziny oraz przyjaciół. Chciałabym uciec, gdzieś od tego wszystkiego. Najlepiej zaszyć się w niedostępnym miejscu, w którym byłabym tylko ja i moje myśli. Miałabym wtedy szansę, aby porozmyślać o wszystkim na spokojnie, poukładać sobie to co kiedyś się rozpadło.. Mogłabym również pozbyć się w końcu wspomnień, jakie przytłaczają codziennie moje myśli od paru dni.. Chcę tego.. Chcę ucieczki od rzeczywistości, rozmowy z kimś kto mnie nie zna, ale potrafiłby mnie zrozumieć.. Ale chcieć to jedno, a mieć taką możliwość to zupełnie co innego..
|
|
|
|
Chyba zrozumiałam, że nie można nikogo zmusić do bycia razem wiesz? I naprawdę już nie mam siły walczyć, może czas się w końcu poddać? Może tak musi być, może tylko przyjaźń jest nam pisana. Skoro jesteś z nią szczęśliwy - to bądź. Ja wysiadam, odpuszczam już męczy mnie ten trójkąt.
|
|
|
|
Czasem masz ochotę powiedzieć co ci leży na sercu, ale nie możesz.
|
|
|
|
Dodaj komentarz