 |
|
nasze pokolenie, nasączone bólem i łzami, wódką i fajkami. pęknięte serca i poszarpane dusze. sztuczne uśmiechy i sztuczne ciała. fałszywe gesty i dwulicowe zachowania. brudni, puści, zagubieni, samotni.
|
|
|
|
mało we mnie z ideału, niewiele potrafię, słabo gotuję, mam dwie lewe ręce, często tłucze szkło, a gdy je nieumiejętnie sprzątnę, pozostałe kawałki wbijają się innym w stopy. ranię. czasem nieświadomie, ale to robię, nie pamiętam imion, w ogóle mam słabą pamięć... udaję, że mam rację, gdy wcale jej nie mam, po to aby postawić na swoim, przecież mówię, mało we mnie z ideału. ale potrafię kochać tak mocno mocno mocno, potrafię się troszczyć tak bardzo bardzo bardzo, potrafię słuchać, chcę podać rękę, przytulić i wesprzeć, więc proszę cię, gdy się już zezłościsz, niech to nie trwa długo wiesz, bo bardzo się boję zimna i obojętności.
|
|
|
|
chyba każdy ma swoją ulicę wspomnień.
|
|
|
|
Zmęczony wzrok wbity w sufit, zimny pot,mrok, w duszy, ucisk. nie mogę siebie znieść, a co dopiero ludzi. w głowie głos co nie umilkł, chory umysł, chore myśli. nie potrafię przestać niszczyć, ranie bliskich, autodestrukcyjny instynkt podlewany wódką. łatwo stracić grunt, ziom.
|
|
|
|
mogę Ci przyrzec, że gdybym mogła cofnąć czas, dziś nie znałbyś nawet mojego imienia.
|
|
|
|
siedzisz w pokoju sam, w głowie tych parę wspomnień, tych parę chwil, których nie potrafisz zapomnieć.
|
|
|
|
Gdy emocje już opadną, to stanę z boku, odpalę szluga i poczekam, aż opadnie popiół.
|
|
|
|
Dodaj komentarz