 |
ppanim.moblo.pl
Przymrużone powieki a z nich patrze na to wszystko nie rozumiejąc sensu życia pytam gdzie dzieciństwo w którym momencie zasnełam na tak długą chwile wstając po długi
|
|
 |
|
Przymrużone powieki, a z nich patrze na to wszystko
nie rozumiejąc sensu życia, pytam gdzie dzieciństwo
w którym momencie zasnełam na tak długą chwile
wstając po długich latach tak strasznie się zmieniłam.
|
|
|
|
Czasami musisz zniknąć. Odwrócić się na pięcie i zobaczyć świat bez niektórych osób. Jeśli ktoś Cię nie docenia, nie stój obok, nie uśmiechaj się jak w taniej produkcji i nie połykaj tłumionych łez, po prostu odejdź. Daj temu komuś szansę na zobaczenie życia bez Ciebie, bez Twojego śmiechu, humorków i ciągłych rozmów. Nabierz szacunku do samej siebie, nie pojaw się w tym samym miejscu co zawsze. Daj komuś szansę zatęsknić i pomyśleć, że lepiej umrzeć niż istnieć osobno.
|
|
|
|
Ten pocałunek miał dodać otuchy, powiedzieć wszystko,czego nie było czasu wyrazić słowami./eeiuzalezniasz
|
|
|
|
Zabawne, że Twoja obecność uświadomiła mi jak bardzo mocno Cię nie ma./esperer
|
|
|
|
"nie kocham Cię wcale
tylko moja dusza jakaś taka smutna
kiedy przechodzisz obok" Krzysztof Kamil Baczyński
|
|
|
|
Kiedy znajdzie się prawdziwa miłość, ona trwa.
|
|
|
|
Wiem, że nie jesteśmy tacy sami,
ale cholernie się cieszę, że nam się udało.
|
|
|
|
Wybaczam ci, jesteś tylko opartym na pochodnych węgla, niestabilnym, organicznym, głupim tworem.
|
|
|
|
"Nie chcę już niczego, tylko być w zupełnej zgodzie ze sobą. Nie pragnę żadnych nadzwyczajności. Być sobą, tylko tym, czym się jest naprawdę. Nie tworzyć tych kłamliwych sobowtórów w obcych sobie sferach ducha."
Stanisław Ignacy Witkiewicz
|
|
|
|
"Nie kocham cię tak,
jak kochałam
wczoraj"
|
|
|
|
Wobec tego napraw swoje oczy i wstań;
Lepiej wstawaj!
Dopóki możesz.
|
|
|
|
(...) i niczego nie pragnęła bardziej, niż go przytulić. Miała pewne oczekiwania przemieszane z wieloma innymi emocjami - podnieceniem, rezygnacją, wahaniem, oszołomieniem, strachem - które w niej nabrzmiewały, po czym więdły. W jednej chwili czuje się optymizm, by już w następnej poddać się przekonaniu, że wszystko rozsypie się w gruzy.
Haruki Murakami
|
|
|
|
Dodaj komentarz