 |
|
to prawda, że całe życie musimy udawać, aby żyć. nie ma chwili, żebyśmy nie udawali. nawet sami przed sobą udajemy. w końcu jednak przychodzi taka chwila, że nie chce nam się dłużej udawać. stajemy się sobą zmęczeni. nie światem, nie ludźmi, sami sobą
|
|
|
|
do zaoferowania mam tylko chłód a on mówi do mnie słońce
|
|
|
|
pomiędzy tym, jak człowiek wygląda a tym, co czuje, jest ogromna przepaść, łatwo można się pomylić
|
|
|
|
dobre intencje są wspaniałe, ale nie zmieniają faktów
|
|
|
|
po raz pierwszy w życiu było mi wiosną tak ciężko i samotnie. już wolałabym trzy razy z rzędu przeżyć luty
|
|
|
|
jeśli chcesz odejdź to idź. nie przeciągaj pożegnania, bo to męczące
|
|
|
|
byłam, jestem i będę, nieważne czy rozmawiamy codziennie czy milczymy tygodniami. prawdziwa przyjaźń nie potrzebuje ciągłych słów, by trwać. wystarczy, że jest w sercu
|
|
|
|
ludzie będą gadać niezależnie od tego co robisz, czas i tak upłynie a trudne chwile przeminą, pytanie tylko, czy na końcu tej drogi będziesz żyć swoim życiem, czy cudzymi oczekiwaniami
|
|
|
|
może warto przyznać, że po prostu podjęliśmy złą decyzję? że nikt nikogo nie ranił ani nie męczył, że próbowaliśmy budować przyszłość z osobą, która po prostu do nas nie pasowała
|
|
|
|
lata płatają nam figle, przyzwyczaisz się, przywykniesz mówią, ale dlaczego zatem czuje się dziwnie? jakbym dopiero przyszedł z czasów kiedy dane słowo to jakbyś przyrzekał to na biblię i nie ma, że nie wyjdzie bo coś, niby kumam, ale wiem, że to naiwne
|
|
|
|
miałeś, chciałeś i się zesrałeś. spierdalaj
|
|
|
|
Dodaj komentarz