 |
kinia10107.moblo.pl
Chciałabym żyć. Przecież żyjesz. Nie ja egzystuję. A to nie to samo? Nie. Oddychanie jedzenie spanie i te wszystkie inne podstawy życiowe to sprawia że egzystu
|
|
 |
|
-Chciałabym żyć. -Przecież żyjesz. -Nie, ja egzystuję. -A to nie to samo? -Nie. Oddychanie, jedzenie, spanie i te wszystkie inne podstawy życiowe to sprawia, że egzystujemy, nie żyjemy. Życie polega na emocjach, na adrenalinie, w nim trzeba się zatracić, poczuć siłę, która sprawia, że tracisz oddech z wrażenia i chcesz poczuć to jeszcze raz i jeszcze, wciąż od nowa. -Więc czemu tego nie zrobisz? Nie zatracisz się? -I w tym problem. Nie potrafię. Za bardzo się przejmuję... wszystkim, nie potrafię się... zatracić, ot tak. Zazdroszczę ludziom, którzy to potrafią, zazdroszczę ludziom, którzy żyją.
|
|
|
|
''Poczekam aż zatęsknisz wtedy powiem ci spierdalaj, nie mamy o czym gadać - sorry wiem ze boli, ale możesz już iść jak skończyłaś pierdolić.''
|
|
|
|
Podziwiam swój koniec. Patrzę na obraz z taniego, krótkometrażowego dramatycznego romansu połączonego z romantycznym dramatem i może jeszcze szczyptą horroru, z którego zapożyczone zostały jęki i krzyki. Scenariusz jest prosty, dwie krótkie scenki: Kocham. Umieram.
|
|
|
|
Chciałabym wywołać Ciebie, jak się wywołuje zdjęcia, jak się wywołuje duchy, jak się wywołuje przeszłość. Jutro nie jest do wywołania, nawet do przeżycia go nie ma, do przegnicia ewentualnie się zjawia. Rzeczywidoczność zmalała do niezbędnego minimum albo bardziej, proporcje, porcje, niedobory. Zamknę drzwi w ustach i usnę. Czasami przecież zjawiałeś się o poranku.
|
|
|
|
Chociaż nie ma Cię tylko parę godzin, choć siedzisz na jakimś brudnym fotelu, oglądając znów ten sam widok i może myślisz o mnie troszeczkę, to mnie tęsknota rozrywa od środka. Mam ochotę krzyczeć do pustych ścian, położyć się skulona pod pralką i zapomnieć o wszystkim. I choć na chwilę o Tobie. Ulotnić się z tego świata, rozprysnąć jak bańka, jak kretowisko smutków. Zresetować siebie i uczucia. Zburzyć to cholernie toksyczne miasto.
|
|
|
|
Odkąd odeszłam rozmawiam do Niego w myślach. To nie jest tak, że zniknął z mojego życia. On nadal jest. We mnie. Żadna z prób całkowitego uwolnienia się od Niego nie powiodła się pomyślnie. Pamiętam każdą z rozmów. Wiem, przy którym zdaniu się uśmiechał, przy którym marszczył brwi. Pamiętam każde słowo, każdy gest. Nie da się tego po prostu wymazać. Dzięki Niemu nauczyłam się kochać. Prawdziwie, nie żądając niczego w zamian, pragnąc dobra drugiej osoby ponad swoje. Nie doceniłam tego, a raczej doceniłam po czasie. Jednak nie żałuję żadnego kroku, żadnej decyzji jakiej kiedykolwiek podjęłam. Mimo, że popełniłam mnóstwo błędów. To wszystko mnie czegoś nauczyło.
Dlatego dziś, mimo, że darzę Go tak silnym uczuciem jeśli byłoby mi dane stanąć przed Nim nie oczekiwałabym niczego.
|
|
|
|
Nie pytaj, ile razy płakałam przez niego, bo nie odpowiesz mi, ile razy wzięłaś oddech śpiąc. Nie mów, że zapomnę, bo ja nie życzę Ci śmierci.
|
|
|
|
Ludzie są straszni. Nie mów nie - przecież znasz ich.
|
|
|
|
Z czasem przestanę jeść duże ilości czekolady, przestanę płakać, mówić do ściany i krzyczeć na książki.
|
|
|
|
To znowu wróciło, ale przyjebało mi w mordę dużo mocniej niż zazwyczaj.
|
|
|
|
Tracę go i kurwa nic nie mogę z tym zrobić.
|
|
|
|
“Ktoś mnie zranił mocno i widziałem piekło, które przysłoniło mi całe świata piękno. Chciałem to naprawić i znowu źle trafiłem, więc nie dziw się, że mogę być zimnym skurwysynem.”
|
|
|
|
Dodaj komentarz