 |
indreamshaapy.moblo.pl
grałam jak nigdy przegrałam jak zawsze.
|
|
 |
|
grałam jak nigdy, przegrałam jak zawsze.
|
|
|
|
Przemilczenia dzielą bardziej niż nieobecności.
|
|
|
|
Fajnie jest tak oszukiwać cały świat, oni myślą, że jesteś zwykłą suką, a ty wiesz, że jesteś zajebista
|
|
|
|
Chwilami sama nie wierzę w to, co się ze mną porobiło.
|
|
|
|
jej oczy już nie błyszczą, włosy spięte, usta milczą..
|
|
|
|
Zmieniłam się? Ja nigdy nie byłam sobą. Zawsze byłam tą, którą chciałeś żebym była, nawet wbrew własnej woli. Byłam Twoim ideałem.
|
|
|
|
Nadal mogę siedzieć z komórką w ręku, ze wspomnieniami zapisanymi w głowie i myśleć o nim. O tych wszystkich chwilach.. Już nie boli tak bardzo, a myśli te stały się nawet przyjemne. Są oderwaniem od rzeczywistości. I tylko zdanie pojawiające się często w mojej głowie wywołuje dreszcze.
|
|
|
|
Uparcie postanowiłam być twarda. Udało mi się. Ale być może jednak zrobiłam to wbrew sobie. Próbowałam od nazajutrz zapomnieć o nim i jakoś nie udawało mi się wymazać go z pamięci. Im bardziej starałam się nie pamiętać, tym silniej wracał w myślach, słowach, gestach i porównaniach..
|
|
|
|
Potrafię fałszywie się uśmiechnąć. Słucham tylko i wyłącznie rocka. Uwielbiam patrzeć z nienawiścią i pogardą, odzywać się z ironią. Często płacze, bo nie mam siły. Śmieję się wtedy kiedy mam ochotę. Wiem, że jeśli ktoś zdradzi raz zrobi to znowu. Wybaczam, tylko jeśli kocham. Boje się jedynie śmierci lub samotności. Jestem w stanie się poniżyć, bo nie znam swojej wartości. Nie wymagam wiele. Jestem szczera i naiwna. Inteligentna. Kiedy mi źle bardzo ciężko i bardzo długo pracuję – w jakikolwiek sposób. Zwykle udaję kogoś innego, bo jestem za słaba na bycie sobą. Ok, mniej- więcej mnie poznaliście, więc wytłumaczcie mi, czy mam tak straszny charakter, by nikt nie mógł ze mną wytrzymać?
|
|
|
|
Niekiedy mi się wydaje, że mogę bez niego istnieć. Że wcale o tym nie myślę i niczego mi nie brakuje. I że to wcale nie jest istnienie połowiczne, niepełne, wybrakowane jak popsuty przedmiot. Chodzę, mówię, śmieję się, czytam, bawię się, myślę. Ale to nie tak. Zawsze przychodzi moment, w którym coś mnie nagle uderza, że mało nie zwala mnie z nóg. Jakaś porażająca, nagła świadomość niepełności, niekompletności, pustki. Jakbym otworzyła drzwi, za którymi nic nie ma.
|
|
|
|
a kiedy dochodzę do wniosku, że nie muszę już udawać.. wszystko się kończy.
|
|
|
|
któregoś dnia może mnie nie być. po prostu tak załóż.. przypomnisz mnie sobie ale nie czuj żalu. życie się będzie toczyć i tak po mału, wytrzesz z łez oczy.. mnie nieżałuj.
|
|
|
|
Dodaj komentarz