 |
indovinello.moblo.pl
mówią że tylko się mną bawi bo w końcu jak taki 'popularny' chłopak może spotykać się z taką dziewczyną. tak też tego nie rozumiem. bo przecież nie liczy się wnętrze
|
|
 |
|
mówią, że tylko się mną bawi, bo w końcu jak taki 'popularny' chłopak może spotykać się z taką dziewczyną. tak też tego nie rozumiem. bo przecież nie liczy się wnętrze, zaufanie, miłość... tylko to kim się jest w grupie.
|
|
|
|
ten pan jest dla mnie bardzo ważny.
|
|
|
|
czasami czuję się jakbyś był tylko wytworem mojej wyobraźni. ta odległość z dnia na dzień zdaje się być coraz większa.
|
|
|
|
brak szacunku do samego siebie, jest główną rozrywką większości ludzi.
|
|
|
|
nie wierzyłam, że może istnieć ktoś inny prócz niego. myliłam się. nie wiem czy to dobrze. teraz wszystko zaczyna się na nowo, może jednak tym razem będzie inaczej.
|
|
|
|
plany na przyszłość? tęsknota i ta cholerna satysfakcja, że uwolniłam się od tego pozbawionego barw miejsca.
|
|
|
|
tak, zjedź mnie za to, że nie jestem taka jak inni, że znam swoją wartość i staram się ją wykorzystać. czy czuję się lepsza? nie. to po prostu ludzie, którzy prowadzą szare, nudne życie sami stawiają siebie na tym a nie innym miejscu.
|
|
|
|
Pozwól mi usiąść i się wypłakać. Jestem silna, ale potrzebuję czasem odpuścić. Ten kraj do mnie nie przemawia. Ci ludzie, cholera dlaczego nie potrafią cieszyć się życiem, żyć w zgodzie z innymi. Nie mówię, że jestem idealna, lecz inaczej postrzegam życie. Lepiej? Tak z pewnością. Nie jestem hipokrytką nietolerującą wszystkiego, co nowe, oryginalne. Czasem mam ochotę krzyknąć ‘ ludzie ogarnijcie się. Zastanówcie nad tym, co robicie’, lecz wiem, że i to zostałoby skrytykowane. A mówią, że jesteśmy wolni…
|
|
|
|
połączyła nas nienawiść do siebie samych.
|
|
|
|
Siedziałam w domu, gdy ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam i zobaczyłam kilku znajomych mojego chłopaka. Czułam, że coś jest nie tak. Spojrzałam na nich pytająco, lecz dopiero po długim czasie, któryś odważył się cokolwiek powiedzieć. Rozumiałam, co piąte słowo. Za szybka jazda, motor, hamulce, wypadek, nie było szansy. Osunęłam się na ziemie. Nic do mnie nie docierało, czułam się jak w transie. Słyszałam jakieś wrzaski i dopiero, gdy poczułam, że ktoś mnie obejmuję, zorientowałam się, że to ja krzyczę. Nie wiem, co działo się ze mną przez kolejne dwa dni. Zadzwonił telefon, ktoś zapytał się dlaczego jeszcze mnie nie ma. Nie chciałam iść na pogrzeb, nie chciałam się żegnać. Lecz przyjaciele nie dopuścili do tego. Stanęłam nad jego grobem, wokół zebrało się z tysiąc osób, odgłos motorów, padający deszcz, płacz, to wszystko wydawało się nie być realne. Jednak wiedziałam, że to koniec.
|
|
|
|
Wbrew pozorom jestem cholerną optymistką, cieszącą się życiem. Mam gdzieś opinie innych, żyję własnym życiem, robię to, co mi się podoba a nie to, co mogłoby spodobać się innym, nie oglądam się za siebie. Jednak jak każdy normalny człowiek kocham, tęsknie, czasami płaczę. Nie widzę w tym nic dziwnego.
|
|
|
|
cofnąć czas o kilka tygodni i przeżyć wszystko jeszcze raz, bez obaw o konsekwencje.
|
|
|
|
Dodaj komentarz