|
Nie chce go tracić. Nie chce tracić wspomnień o nim. Nie chcee tracić wyrazistości jego twarzy, nie chce tracić wyrazistości jego oczu, tych dobrotliwych ojcowskich oczu, tych oczu zlanych łzami gdy opowiadał mi jak matka nas opuściła, tych łez które pojawiały się za każdym razem gdy śpiewał żono moja. Tak bardzo cierpiał. A ja lubiłam być wtedy przy nim, wiedziałam że jako jego córka moge czuć się 3 metry nad ziemią i tak jak wy z powodu miłości. Ale wiecie? To była inna miłość. To miłość która nigdy się nie kończy. To miłość dzięki której wiem że mimo że odszedł z tego świata jest tak bardzo blisko mnie. Nie chce tracić jego widoku, jego łez, uśmiechu, ciszy,skupienia, nie chce tracić wspomnień o tym jaką lubił herbatę, jakie były jego ulubione koszule, perfumy, piosenki,jak mówił, jak sie poruszał. Niczego. I boli mnie to, że z biegiem czasu to zanika. Tak cholernie mnie to boli./em
|
Dodaj komentarz