|
Tak wiele chciałam zrozumieć zanim zaczęłam poznawać świat i ludzi. Nie byłam pewna, czy dam sobie radę, kim się stanę żyjąc i dając wszystko to co mam z siebie. Nie brałam siebie na poważnie i nadal nie biorę. Nie uważam się za człowieka, bo nim nie jestem. Tak jak większość ludzi gram, gram w teatrze ŻYCIE. Zmieniam maski, nie mam określonego celu, gonię za pędem,idę zgodnie z programem. Ale cofam się ; ciągle wracam do tego co było i dążę do tego czego tak naprawdę nie ma. Zdaję sobie sprawę, że jestem marnością, każdy z nas nią jest. Zastanawiam się czym jest doskonałość? Gdzie jest? Dlaczego tak daleko od niej jestem.
Wszędzie czuję pustkę, czuje ją bo nie ma tu nikogo z kim mogłabym ją dzielić...
|
Dodaj komentarz