 |
bladynnas.moblo.pl
już nie uciekam może dowiem się kim jestem.
|
|
 |
|
już nie uciekam, może dowiem się kim jestem.
|
|
|
|
grubo po północy, a ja siedzę w ciemnym pokoju, z ulubioną melodią w uszach. od razu na myśl przychodzą wszystkie piękne chwile, zaczynam zastanawiać się co będzie dalej. przed oczami Twój obraz, tak realny jakbyś był obok. ale Cię nie ma. nie ma twoich silnych ramion, w których zasypiałam, ust, w których topiłam wszystkie smutki, głosu, który tak głęboko zapadł mi w pamięci. ale wiesz co? to jeszcze nie koniec. stawimy czoła wszystkim przeciwnością, zburzymy ten wewnętrzny mur, otoczymy się niezniszczalną barierą i będziemy razem. już na zawsze. / bladynnas
|
|
|
|
kolorowych koszmarów, skarbie.
|
|
|
|
koniec wyścigu szczurów,
ogień się dopalił,
został tylko popiół.
|
|
|
|
nie ma lekko. widzę piekło.
|
|
|
|
Czasami tak po prostu trzeba powiedzieć dość, zmyć z siebie cały makijaż i idealną fryzurę,
zamiast obcisłych rurek założyć wygodne dresy i luźną koszulkę, do ręki wziąść kubek
z ciepłym kakao, wyłączyć telefon i włączyć swoją ulubioną piosenkę.
Przestać myśleć o tym co przyziemne i ludzkie.
|
|
|
|
Kochać porządek, ale mieć trudności w znalezieniu czegoś w pokoju.
Mówić prawdę, która brzmi gorzej od kłamstwa.
Potrafić kochać zawsze patrząc w oczy .
jednocześnie nie rozumiejąc nic wcale.
Kochać kwiaty, ale nie umieć się nimi zajmować.
Ufać ludziom, często tego żałując...
Kochać się śmiać, lecz bardzo często płacząc .
Uciekać od przeszłości, ale często pragnąc cofnąć czas.
Nie wierzyć w cuda, ale podczas spadającej gwiazdy mimowolnie myśleć życzenie.
Trzaskać drzwiami, zawsze wracając.
|
|
|
|
Kiedyś nauczysz się dostrzegać subtelną różnicę
między trzymaniem się za ręce a połączeniem dusz,
i dowiesz się, że miłość to nie tylko pożądanie,
a przebywanie w czyimś towarzystwie nie oznacza bezpieczeństwa.
I zaczniesz zdawać sobie sprawę,
że pocałunki nie są przypieczętowaniem umowy na całe życie,
a prezenty nie są obietnicami,
a potem zaczniesz akceptować swoje porażki
i znosić je z podniesioną głową, otwartymi oczami i wdziękiem osoby dorosłej,
a nie żalem i gniewem dziecka.
I nauczysz się kroczyć drogami własnej codzienności,
ponieważ jutro jest zbyt niepewne, by coś na nim budować.
Po pewnym czasie przekonasz się,
że nawet rozkoszne ciepło słońca parzy skórę,
gdy zbyt długo go zażywasz.
Zasadź więc własny ogród i przystrój swą duszę,
zamiast czekać, aż ktoś przyniesie ci kwiaty.
I przekonaj się, że naprawdę potrafisz wiele znieść...
Że naprawdę jesteś silny.
I ŻE MASZ SWOJĄ WARTOŚĆ.
|
|
|
|
zadziwiające,
że uśmiech nie znika ani na moment,
mimo tak wielu przeszkód,
które wciąż mam przed sobą.
chyba nawet wiem,
co daje mi tą siłę.
|
|
|
|
Dodaj komentarz