 |
|
Śpiewam znów, że "who needs love? Not I." Śpiewam notorycznie cały dzień, aż prawie jestem w stanie w to uwierzyć.'
|
|
|
|
I kiedy upadniesz, masz dwie opcje: Odnaleźć swoją dawną osobowoś. Albo zatracić ją na zawsze.
|
|
|
|
Podkreślam czarną kredką dzisiejszy poranny potok łez.'
|
|
|
|
Wiesz, czego nie znoszę? Jednej rzeczy tylko. Nadziei. Zawsze, kiedy jestem pewna, że coś się skończyło, że nie ma sensu, że spalone i pozamiatane, uspokajam się i spokojnie brnę do przodu. Wtedy ta kurwa przychodzi do mnie i z niewinnym uśmieszkiem mówi do mnie: "a może jednak...?" I rozpierdala mi wszystko na nowo.
|
|
|
|
Wszyscy jesteśmy równo popieprzeni, świeżo wyprasowana koszula pachnie praniem i perfumami a pod koszulą pulsują nasze niespełnione miłości' / twojainspiracja
|
|
|
|
przyszła do mnie wróżka.. powiedziała , że mogę wybierać. ucieszyłam się jak małe dziecko które dostało upragnioną zabawkę... zapytałam w czym mam wybierać.. odpowiedziała: cierpienie czy miłość ? z powątpieniem popatrzyłam się na nią i kazałam się jej zastanowić co za różnica . / xbanalnieskomplikowanax
|
|
|
|
nadszedł moment, kiedy nawet spoglądanie w niebo, przez północy trzymając w ręku kubek, herbaty wydaje się być, mało atrakcyjny. nadszedł moment, kiedy zrozumiałam, że miłość jest tylko wytworem wyobraźni, dla ludzi z kompleksem niższości. / abstracion
|
|
|
|
Siedziała jak osoba czekająca na kogoś, kto może lada chwila nadejść. Siedziała smutna jak ktoś, kto czeka na tę chwilę od dawna, od samego urodzenia albo i wcześniej; być może nawet wcześniej niż od dnia narodzin oczekiwanej osoby
|
|
|
|
usiądziemy na parapecie z paczką fajek i litrem absolwenta. opijemy to jakie jesteśmy nieszczęśliwe.
|
|
|
|
każdy chciałby wszystko naraz zamiast starać się o trochę..
|
|
|
|
Moja przyszłość nie zdołała wygramolić się spod upasionego znaku zapytania. Nadal nie wiem kim powinnam, mogłabym lub chociażby chciałabym zostać. Jeszcze niedawno wszystko było prostsze. Wydawało mi się że wiem co chcę w życiu robić a teraz nici... Myślałam, że świat czeka na mnie z otwartymi ramionami. Teraz już mi się tak nie wydaje. Dorosłam chyba, troszeczkę. Chociaż wcale nie miałam ochoty. Nie chciałam przestać ślepo wierzyć, że moje marzenia się spełnią. Ale przestałam. I teraz wszystko stało się trudniejsze.
|
|
|
|
być tak fajnie niedorosłą .
|
|
|
|
Dodaj komentarz
