 |
Ciężko jest bez Ciebie żyć i nie chodzi tu już o żal do samej siebie,tęsknotę za Tobą i ból jaki sprawiłeś mi swoim odejściem,ale wstyd,wstyd,że nie potrafię zebrać do siebie najprostszych funkcji życiowych i żyć,żyć tak jak przystało każdemu człowiekowi.Duszę się na świeżym powietrzu wśród tłumu ludzi gdzie obce twarze patrzą na wariacki wyraz mojej,na rysy zmieniające się pod wpływem coraz większego rozczarowania,bo najzwyczajniej w świecie gdzieś mi przepadłeś,doszukuję się zapachu Twoich perfum tymczasem czując woń innego,obcego mi ciała pragnącą zacisnąć oddech w gardle i udusić mnie.Staje się coraz bardziej niewidoma gdy szukam spojrzenia Twoich źrenic,gdy przypominam sobie jak delikatnie sunąłeś dotykiem po mym ciele zaczynam stawać się coraz bardziej znieczulona na czucie jakichkolwiek bodźców,próbując odczytać historię z mego ciała zostawioną poprzez muśnięcia warg staję się analfabetką.Próbuję,na prawdę próbuję nauczyć się życia bez Ciebie,ale spójrz,spójrz jak bezskutecznie.
|
Dodaj komentarz
