A teraz nie ma smutku.
Za dużo już łez przelałam.
Los sam pisze nasze historie.
On ją pisze,a my jesteśmy tylko aktorami.
My nic nie mozemy zrobić.
Tylko czekać.
I już nie płaczę.
To bez sensu.
Ale róże nie były wieczne
Płatki zaczęły opadać
A Słońce nie było już radosne
I ona straciła Nadzieję
A On nie wierzył w Zwycięstwo
Na rozstajach dróg
Zostawili miłość...
Byli jednością,
Wspólnym oddechem
Jedną łzą
Lubili tańczyć w świetle księżyca
Kiedy róże odwracały się w ich stronę
I pletli razem wianki
Z których budowali przyszłość
Kiedyś połączyła dwie dusze
On był dla niej Nadzieją
Ona dla niego Zwycięstwem
Razem patrzyli w stronę słońca
I przelewali dusze z ust do ust
Tonąc w różanym zapachu