 |
kinia10107.moblo.pl
Powoli zbliża się zima. To już staje się tradycją że każdej zimy odczuwam niebywały smutek. Siedzę na parapecie z kubkiem gorącego kakao i obserwuję spadające na oświe
|
|
 |
|
Powoli zbliża się zima. To już staje się tradycją, że każdej zimy odczuwam niebywały smutek. Siedzę na parapecie z kubkiem gorącego kakao i obserwuję spadające na oświetloną ulicę płatki śniegu. Co roku oszukuję samą siebie, że nie brakuje mi przeszłości. Zawsze wtedy dochodzę do wniosku, że naprawdę tęsknię za tym co było. Tęsknię za minionym dzieciństwem, za mnóstwem wspaniałych przeżyć. Brakuje mi tego cholernie.
|
|
|
|
Gdyby można było cofnąć się wstecz, przeżyć to jeszcze raz, zacząć wszystko od nowa, ponaprawiać kilka spraw, zmienić bieg wydarzeń.. Gdyby można cofnąć czas. Nie zostawiłabym nas.
|
|
|
 |
jest taka straszna choroba, nazywa się życie i wszyscy na nią umrzecie.
|
|
|
|
Niedługo miną dwa lata odkąd zabrakło Jej na tym świecie. Dwa długie lata od kiedy zrozumiałam, że nie doceniałam Jej wysiłku, nie zauważałam dobra jakie miała w sobie, entuzjazmu którym zarażała każdego napotkanego człowieka, nie zauważałam jak bardzo mnie kocha i nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo kocham Ją. Dwa pieprzone lata cierpienia od kiedy Jej nie ma...
|
|
|
|
Tak już w życiu bywa, że przeszłość nigdy nie powraca, największe marzenia się nie spełniają, a ludzie zawsze zawodzą.
|
|
|
|
Przychodzi pijany, rzuca telefonem, wrzeszczy, że powinnam zawsze od niego odbierać, wypomina mi każdy wieczór, który spędziłam z przyjaciółką zamiast z nim, krzyczy, że nie chce tak żyć, że nie chce mnie, ani nas, odpycha mnie od siebie i mówi jak bardzo mnie nienawidzi. Dostrzegam w jego oczach łzy, podchodzę wolnym krokiem i przytulam mocno do siebie. Czuję jego oddech na moim policzku, a po chwili słyszę, jak szepcze mi do ucha, że mnie kocha i nigdy mnie nie chce stracić. Chora miłość, coś, co niszczy nas obojga, ale nie odejdziemy, bo jesteśmy sobie potrzebni jak powietrze.
|
|
|
|
Jest noc. Leżę w ciemnym pokoju i zastanawiam sie co właściwie czuję. Samotność? Na pewno, doskwiera bardzo. Od dawna nikt nie udowodnił mi jak ważna jestem. Tęsknota? Czasem zbyt dużo myślę, zbyt często wracam do przeszłości. Zaczyna mi brakować wielu rzeczy. Ból? Czuję go na pewno z każdą chwilą mocniej. Czasami osiada gdzieś na dnie serca, ale po niedługim czasie znów wraca i uderza z podwójną siłą. Smutek? Jest tak silny, że w każdej chwili jestem w stanie wybuchnąć płaczem, jak dziecko któremu odebrano zabawkę. Czuję sie dobrze, uśmiecham się ze zwykłych drobnostek. I znów nie ma mnie dla nikogo, czuję, że nieżyję. Raz wypełnia mnie pustka, brak jakichkolwiek uczuć. Totalnie zimna. Za chwilę wszystko naraz dopada jak nagła burza, uderza we mnie niczym piorun momentalnie spowrotem wymazując wszystko.
|
|
|
|
W sumie nie wiem po co to robię. Nie wiem na chuj mi to. Nie rozumiem po co piszę tutaj to wszystko, wywalam jakiś kompletny syf z mojej głowy i wrzucam na tą stronę. Może to lubię, może to mi w czymś pomaga, może czuję się w jakiś sposób lepsza? Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że czuję że życie rozpierdala mi się po całości i wtedy próbuję poskładać wszystkie emocje w zdania i przelać tutaj. Tak po prostu. To nie jest łatwe. Wielokrotnie czułam ten cholerny ból, gdy pisałam o uczuciach. Wiele razy myślałam "kurwa, jestem dziwna", gdy czytałam teksty napisane dzień wcześniej. Chyba.. Chyba to mnie uwalnia. Tak, z pewnością moblo pozwala mi wyrzucić wszystkie myśli, uczucia, które z trudem trzymam w sobie przez długi czas. Pozwala przemyśleć, zdać sobie sprawę, zrozumieć, wytknąć błędy. Zostawiam tutaj część mojego życia, część siebie. I po co mi to.. Nie wiem.. Mimo to nie przestanę. Bo wspomnienia.. Tyle ich tu siedzi...
|
|
|
|
"Boimy się kochać. Boimy się momentu, gdy zacznie Nam zależeć, gdy jedno słowo, jeden moment, jeden gest będzie mógł Nas zniszczyć."
|
|
|
|
Nikt nie powiedział, że zawsze będzie zajebiście i kolorowo, że wszystko będzie się pięknie układało a los zawsze uśmiechał. To jest życie, a życie jest trudne do ogarnięcia i coraz częściej łatwe w zgubie.
|
|
|
|
Jest kompletnym debilem, zwykłym zimnym skurwysynem, dupkiem, którego zdołałam pokochać. Jak mogłam? Tak, też zadaję sobie to pytanie. Ale te Jego niebieskie oczy, to spojrzenie pełne chamstwa i jednocześnie tak ciepłe i czyste. Ten Jego słodki uśmiech doprowadzający do szaleństwa, łobuzerskie zachowanie. Te usta... Wystarczyła jedna chwila, jeden pocałunek, by zrodziło się we mnie uczucie, które teraz żyje w mojej klatce piersiowej. Z każdym dniem próbuje się z niej wydostać, uderza coraz mocniej wywołując straszliwy ból. Wszystko na nic, to nadal istnieje we mnie, w środku, pomiędzy pustką. Chcę być wreszcie wolna, przestać czuć cokolwiek. Coraz ciężej jest tłumić w sobie te uczucia. One zagnieździły się głęboko, tam na dole, codziennie katują moje serce. Chcę je porzucić, zgubić, uciec od nich, wszystko jedno co.. byleby nie czuć już nic. Byleby przestać myśleć o Nim i o tym jak odszedł, a uczucie do Niego pozostało.
|
|
|
|
Impreza. Błądziłam wzrokiem po tłumie ludzi, gdy zobaczyłam Jego. On również dostrzegł moją osobę, zatrzymał swój cwaniacki wzrok na trzy sekundy na mnie i lekko się uśmiechnął. Moja obczajka trwała nieco dłużej, obserwowałam każdy Jego ruch, to jak się śmieje i jak rozmawia z kolegami. Nie mogłam oderwać od Niego oczu, aż koleżanka zabrała mnie stamtąd. Kilka dni później się poznaliśmy. Nasza znajomość trwała jakieś dwa miesiące. Trudne miesiące. Nie była to zwykła znajomość. Musiał być wyjątkowy, bo zwykły człowiek nie zapada tak głęboko w naszej pamięci. Mimo, że już Go nie ma - nadal noszę w sobie te uczucia. To było coś czego nie przeżyłam nigdy wcześniej. Miłość od pierwszego wejrzenia. Nie wierzyłam, że naprawdę istnieje coś takiego. A jednak.
|
|
|
|
Dodaj komentarz