|
(...)i tak ciągle biegła przed siebie, nie obchodziło ją to, że padał deszcz, ona poprostu biegła.Usłyszała jak ktoś wykrzykuje jej imie. \Z nadzieją, że to jej ukochany odwróciła się na pięcie, lecz to nie był on, to był jej brat, najwspanialszy starszy brat jakiego ktokolwiek może sobie wymarzyć. Rzuciła mu się w ramiona, jego śnieżno-biała bluza na ramieniu zmieniła kolor na czarny-od jej tuszu.Lecz on o nic nie pytał, wiedział, że będzie jeszcze bardziej płakać.Usiedli na najbliższym krawęzniku, siedzieli tak około godziny, w końcu przestała płakać. Poprosił, żeby poszli do domu bo zrobiło się ciemno, zgodziła się, złapał ją za ramie i poszli w strone domu.W końcu powiedziała ''Gdy on zrozumie co stracił, będzie za późno.Uśmiechnę się do niego i opanowanym głosem powiem; za dużo zniszczyłeś kochanie, wypierdalaj.'' Po czym jej brat dodał ''już nigdy,nikt Cię tak nie zrani, obiecuję.Kocham Cię siostrzyczko i prędzej bym wydrapał sobie oczy niż bym chciał znów widzieć jak płaczesz''
|
Dodaj komentarz