 |
Położyła spać się, gdy łza obmyła twarz jej. Kolejny raz zwątpiła w nas i w cały świat i w prawdę. Gdy cały świat im kradł marzenia, świat zabił uczucia. On już nie był tym kim wcześniej - usłyszał, zamilkł, usiadł. Zranić musiał jakoś, prawdy szuka światło. Zanim miasto poszło spać, on płacił łzami na głos. Zamiast snu miał drżenie rąk, wrażenie upadł we mgle. Ich setki słów na wietrze, ich gesty, ból to piękne, bunt przeciwko światu i całej reszcie. Wziął klucz, trzasnął drzwiami, wyszedł zabić swój krzyk, zabić ból, wstyd. A ty śpij, odpocznij.[..] I pierdolił ból, który jednak szczęście tłumił non stop. Zobaczył,że dla niego świat ten nie ma granic,ale ona nie da rady wciąż tak walczyć z wiatrakami. I coś pękło między nami,coś jak mięśni zanik. Nie pozwala dojść do siebie, kwiaty zeschły. A my - wśród łez sami. Stał na moście myślał ''czas pierdolić wszystko jak leci''.Zrozumiał musi wrócić,walczyć teraz o nią.Obiecał, że nie będzie łez już nigdy, szczęście wróci znów im. /Bonson.
|
Dodaj komentarz
