 |
|
Nie chce czuć się naiwna, a taka właśnie się przy Tobie czuję.
|
|
|
|
Choć fundamentem jest kłamstwo, wierze w Twoje każde słowo, czuję się, jakby ktoś mnie zaczarował. Wydaje mi się, że nie mam wyboru. Wiem, że to tylko złudzenie, mogę zrobić wszystko, ale tego nie robię. Nie chce tracić czegoś, co wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Pytanie tylko, czy ja to coś kiedykolwiek w jakikolwiek sposób miałam?
|
|
|
|
Wychodzisz poza ramki mojej wyobraźni.
|
|
|
|
Niby jesteś, a jednak Cię nie ma. Mam Ci tyle do powiedzenia. Nie chce już tego złudzenia. Nie chce Cię mieć, ale nie mieć Cię to wiele więcej do stracenia. Z pewnością nie z Tobą będę miała wszystkie wspomnienia, ale jedyne takie, które nie będą do powtórzenia.
|
|
|
|
Uśmiecham się, mimo uczucia kłucia w sercu. Zbieram doświadczenia, muzyka w tle już się nie zmienia. Nie żałuje żadnej chwili, która wywołała najdrobniejszy uśmiech na mojej twarzy. Byłam na chmurze, a chmury już nie ma. W powietrzu widoczność się nie zmienia. Zasiane ziarenko, niepodlewane umiera. Nie ja umieram, ale coś małego we mnie umiera.
|
|
|
|
Wszystko nabrało tempa. Znowu oddycham chłodnym powietrzem i czuje jak kręci mi się od niego w głowie. To samo słońce co zawsze dzisiaj rzuca już zupełnie inne promienie, a odbite w tafli jeziora wydają się być czymś nadzwyczajnym. Jakby jednego dnia nagle świat nabrał innych kolorów.
|
|
|
|
Uciec na chwilę, nie na koniec świata, ale chociaż tam gdzie nikt mnie nie znajdzie. Gdzie nikt nie zapyta, czego chcesz naprawdę, dlaczego jestem tutaj sama. Wszystko wydaje się być jak jedna wielka rana, która nie chce przestać krwawić. Niby już krwi nie widać, a wystarczy tylko chwila, żeby znowu się pojawiła. Tak gdzie mogłabym być, ale nie jestem, wszystko jest prostsze. Nikt nie pyta o to czy to wszystko ma jakieś znaczenie. Jeśli się zatrzymać na chwilę i zastanowić, to nic nigdy nie miało i mieć nie będzie. Skoro jesteś tylko pojedynczym ziarenkiem piasku, na pustyni, w kraju, na jednym z kontynentów, na świecie, który jest niczym w porównaniu do wszechświata. Dlaczego więc Twoje słowa, czyny, gesty mają cokolwiek znaczyć.
|
|
|
|
Czuje ulgę. Czuję, że żyje. Czuję, że życie ma jednak sens. Czuję się szczęśliwa, tak zwyczajnie sama ze sobą. Jeśli kiedyś zwątpie czy dobrze postąpiłam, przypomnę sobie słowa, których tak naprawdę nie chcę pamiętać. Mogłam przecież przegrać całe swoje życie.
|
|
|
|
Pytasz się jak nie można podjąć decyzji, która wydaje się być oczywista? Dlaczego nie odejdziesz skoro widzisz, że z dnia na dzień jeszcze bardziej Cie to wyniszcza. Dlaczego trwasz w czymś co powoduje permanentną łze na Twoim policzku? Coś co powoduje, że życie przestaje mieć sens? Jak mogłaś do tego doprowadzić, żeby znaleźć się aż w takiej pułapce, z której wydawać by się mogło, że już nie ma ucieczki. Czujesz, że jesteś blisko, aby zmarnować sobie całe swoje życie, a mimo to nie potrafisz odejść? Może za wiele razy powtarzałaś sobie, że jeśli kochasz to na zawsze. Najwyższy czas przestać w to wierzyć.
|
|
|
|
Szacunek, spokój i zaufanie. Przez długi okres zapomniałam o istnieniu tych słów. Tak jakbym usunęła je ze swojego prywatnego słownika i uznała, że skoro ich nie dostaje to zwyczajnie na nie nie zasługuje.
|
|
|
|
Lekki podmuch wiatru, prawie jak oddech na policzku. Tyle mi zostało, mimo że miałeś znaczyć wszystko, nagle zacząłeś znaczyć nic. W tym pośpiechu uczucia przestały mieć znaczenie, a Ty zwyczajnie przestałeś do mnie pasować. Jakby jakaś część tej układanki się wyłamała. Teraz ostatni raz mieliśmy to skończyć. Wydaje się udawać lepiej niż zwykle, ale jak wyjdzie w ostatecznym rozrachunku.
|
|
|
|
I znowu tu jestem. Teraz już z zupełnie inną głową. Coś się skończyło i teraz potrzebuje tylko czasu, żeby to przeszło, ten sentyment, przyzwyczajenie, miłość czy co to było. Chce zapomnieć o przeszłości, która mnie tylko wyniszczała.
|
|
|
|
Dodaj komentarz