 |
|
Jeśli nie szanujesz sama siebie, jak możesz oczekiwać szacunku od innych?
|
|
|
|
Wyprowadzasz się, zostały Ci już tylko mało ważne graty. Wyjdziesz i ostatni raz zamkniesz za sobą dębowe drzwi. Zostawisz tylko zapach, który był czymś na wzór bezwarunkowej miłości. Razem z Tobą odejdą miliony łez, moja depresja i niechęć do życia. Miłość cholernie zaślepia, dobrze, że teraz mogę już szeroko otworzyć oczy. Zrozumieć, że uwolniłam jednocześnie Ciebie i siebie od tego, żebyśmy wspólnie przegrali nasze życia.
|
|
|
|
Miałam być pustą kartką. Otworzyć książkę i zobaczyć, że nie ma w niej liter. Zacząć tworzyć historię, o swoim idealnym życiu. Miał być w niej ktoś inny. Ktoś bardziej mój albo chociaż ktoś to mógłby być mój. Chciałam unosić się ponad ziemie o wiele dłużej, aż ktoś pociągnie mnie za rękę i pokaże, że jeszcze wiele musi mnie życie nauczyć. Ty jednym zdaniem, a właściwie jednym słowem zmieniłeś wszystko, co dotychczas zbudowałam w swojej głowie.
|
|
|
|
Zanim powiem słowo, już wiesz jak zareaguje. Znamy się zbyt krótko, żeby to było możliwe.
|
|
|
|
Nie chce czuć się naiwna, a taka właśnie się przy Tobie czuję.
|
|
|
|
Choć fundamentem jest kłamstwo, wierze w Twoje każde słowo, czuję się, jakby ktoś mnie zaczarował. Wydaje mi się, że nie mam wyboru. Wiem, że to tylko złudzenie, mogę zrobić wszystko, ale tego nie robię. Nie chce tracić czegoś, co wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Pytanie tylko, czy ja to coś kiedykolwiek w jakikolwiek sposób miałam?
|
|
|
|
Wychodzisz poza ramki mojej wyobraźni.
|
|
|
|
Niby jesteś, a jednak Cię nie ma. Mam Ci tyle do powiedzenia. Nie chce już tego złudzenia. Nie chce Cię mieć, ale nie mieć Cię to wiele więcej do stracenia. Z pewnością nie z Tobą będę miała wszystkie wspomnienia, ale jedyne takie, które nie będą do powtórzenia.
|
|
|
|
Uśmiecham się, mimo uczucia kłucia w sercu. Zbieram doświadczenia, muzyka w tle już się nie zmienia. Nie żałuje żadnej chwili, która wywołała najdrobniejszy uśmiech na mojej twarzy. Byłam na chmurze, a chmury już nie ma. W powietrzu widoczność się nie zmienia. Zasiane ziarenko, niepodlewane umiera. Nie ja umieram, ale coś małego we mnie umiera.
|
|
|
|
Wszystko nabrało tempa. Znowu oddycham chłodnym powietrzem i czuje jak kręci mi się od niego w głowie. To samo słońce co zawsze dzisiaj rzuca już zupełnie inne promienie, a odbite w tafli jeziora wydają się być czymś nadzwyczajnym. Jakby jednego dnia nagle świat nabrał innych kolorów.
|
|
|
|
Dodaj komentarz