|
Był piękny dzień. Słońce muskało ich twarz swoimi gorącymi promieniami. Siedzieli naprzeciwko siebie na zielonej łące i patrzyli sobie w oczy. W pewnej chwili posmutniał Mu wyraz twarzy, zrobił się poważny i zaczął powoli do niej mówić: - ''Kochanie, ja nie mogę tak dłużej..'' Wystraszona i zdezorientowana, pyta się: - ''Skarbie, co masz na myśli ?!'' - ''Nic, poprostu już mi gorąco w tym słońcu. Chodźmy w cień.'' Poczuła wielką ulgę: - ''Już myślałam..'' Nie zdążyła dokończyć, kiedy usiadł obok niej. Ich twarze się spotkały i już mieli zacząć się całować, kiedy on powiedział: - ''Nie martw się mała, nie przestanę Cię kochać. Jesteś moim największym skarbem, jaki kiedykolwiek miałem.'' | znalezione w neciee
|
Dodaj komentarz
