 |
|
Chciałabym być wszystkim czego Ty pragniesz.
|
|
|
|
Przytul mnie i nigdy nie pozwól mi odejść. Jesteś moją codziennością, moim jutrem, moim życiem.
|
|
|
|
Przepraszam. Przepraszam za to, że jestem beznadziejna, że nic mi nie wychodzi, że jestem chamska, że nie panuje nad emocjami, że nie umiem normalnie rozmawiać i trzeba mnie ciągle pilnować. Przepraszam, że na każdym kroku wszystkich rozczarowuję.
|
|
|
|
Pamiętam jak spotkaliśmy się pierwszy raz. Patrzyliśmy na siebie otoczeni tymi wszystkimi ludźmi. Powietrze pachniało miłością, a ja nie potrafiłam oderwać wzroku od twoich oczu. Wiem, że pokochałam kawałek Ciebie już wtedy.
|
|
|
|
Boję się głośnych dźwięków w ciemności, jakichkolwiek hałasów, gdy jestem sama, boję się krzyku, boję się gdy do moich uszu docierają te niskie fale kojarzące mi się z moim nadludzkim wrzaskiem, gdy ja znajduje się poza ciałem, a ból jest wszędzie wokół.
|
|
 |
|
- kochasz mnie choć troszkę, jak resztki po kawie osadzające
się na obrzeżach kubka? choć tak minimalnie jak czułka ślimaka
wystające z nad ździebeł trawy? jak w upalny dzień wiatr łaskocze
ci policzki? tak troszeczkę?
|
|
|
|
marszczysz brwi, bo nie układa się świat po twojej myśli,
wdychasz i wydychasz dym papierosowy na zmianę by ulec
chwili przyjemności i spokoju, a tak naprawdę ile byś dał
by na nowo twoje życie się skomplikowało do tego stopnia
byś poczuł się cholernie szczęśliwy i nie pewny w tym wszystkim?
|
|
|
|
niezależne kobiety rodzą się z jednego powodu:
nie jest im pisane słowa " my", " nasze" , "razem".
takie kobiety przepełniają się ironią, oschłością, a potem
przepadają, nikt nie ma pewności czy na pewno umierają.
|
|
|
|
niebo dziś płaczę, o dziwo beze mnie.
|
|
|
|
Byłam samotna. Nie brakowało ludzi dookoła, ale samotność to dziwne dławiące uczucie nieprzynależenia, wyobcowania. To poczucie przeraźliwego smutku, który czai się na dnie serca i czasem rozlewa po całym ciele jak choroba. [...] Nieuleczalna choroba która pustoszy wnętrza, a my przez całe życie próbujemy to czymś wypełnić - nauką, pracą, miłością, sztuką....
|
|
|
|
jestem upośledzona życiowo, ufam ludziom. chociaż setki tysięcy razy zawiedli i będą zawodzić,
ufam im. jak małe dziecko wierzę w ich ukryte dobro, daje im szanse, której nie powinni dostać...
|
|
|
|
o drugiej w nocy wszystko nabiera sensu, sprawy, które gnębiły nas
tygodniami nabierają innego, jeszcze nie odkrytego sensu. wtedy właśnie
zdajemy sobie sprawę, że sprawy najważniejsze są gówniane. a to co
kochamy jest raptem kupką śmieci w ciele człowieka, bo przecież
człowiek, który nas świadomie rani nie może nas kochać, prawda?
|
|
|
|
Dodaj komentarz
