 |
 |
Możesz istnieć, ale nie żyć. Płakać, dusić łzy, ale nie ze smutku. Uśmiechać się, choć nie czuć szczęścia. Nie zatrzymywać płynących łez, mimo, że nie chcesz, aby ktoś je zauważył. Użalać się nad sobą pijąc do lustra, lub wziąć się w garść, zacząć walczyć. Pić kawę, nie czując zmęczenia. Jeść, nie będąc głodnym. Siedzieć w domu w ciszy czterech ścian, niż głośnym klubie pośród tłumu. Biegać codziennie rano, mimo posiadania idealnej figury. Brać zimny prysznic, pomimo okropnie zimnego dnia. Odgrzać pizzę w mikrofali, chociaż wolisz z piekarnika. Być w tłumie, a czuć się sam, jak palec. Gonić za marzeniami, ale potykać się, bo słabo zawiązałeś sznurówki. Pokładać w kimś nadzieję, wiedząc, że zawiedzie Cię, po raz kolejny. Udawać, że wszystko jest w porządku, a umierać w środku każdego dnia, samotnie. Tęsknić za kimś, wiedząc jednak, że ta osoba układa sobie życie na nowo, bez Ciebie. Chcieć chronić swoje serce, a jednak chcąc miłość. A z pewnością możesz kochać, nienawidząc.
|
|
|
|
|
Gdzie jesteś dziś? Proszę, powiedz. Dlaczego nie ma Cię tutaj, obok? Radzę sobie, na pozór wszystko jest w porządku. Nie ma powodu do zmartwień, jest aż za nudno. Nie mam się o kogo martwić, jest jakby trochę pusto. Pustka rozpierdala moje serce bardziej niż uczucie, które w nim tkwiło w czas, gdy byłaś każdego dnia, dla mnie. Ja nie chciałem, byś była każdego dnia, na zawsze, bo wiem, że tak się nie da, ale chciałem, byś po prostu została, tak na dłużej. Kto ma się o mnie martwić, jak nie Ty? Komu mam opowiadać jak mi minął dzień i jak się dzisiaj czuję? Kto ma wiedzieć o moich planach i marzeniach, jeśli nie Ty? No powiedz, kto? Ja nie chcę, by była to jakaś inna, to masz być Ty. W moim codziennym życiu brakuje tylko jednego. Ciebie, no właśnie. Zabrakło Cię tutaj obok jak wcześniej mnie brakowało, przy Tobie. To była moja wina, że odszedłem. Przestałem o Nas walczyć, unosząc białą flagę, bezsens, bo dziś za Tobą tęsknię.
|
|
|
|
|
To On zaczął być Tym, który wie, jak sprawić, by z mojej twarzy zniknął grymas, a zagościł uśmiech. Przy Nim wiem, jak to jest być szczęśliwym, odpychając od siebie wszelkie zmartwienia. Siedzący obok nie musi nic mówić, wystarczy, że jest. Oddycha, śmieje się, wygłupia - jest. Trzyma za rękę delikatnie, ale wiem, że mnie za nic nie puści, nikt tego uścisku nie rozdzieli, prócz Nas. Jego pocałunek w policzek daje poczucie bezpieczeństwa, że sama mogę wracać późną nocą. Wie, kiedy mi zimno, i natychmiast rzuca we mnie koszulą, bylebym nie marzła. Nie pozwala wyjść o 23 z domu samej, nazywając niepoważną. Wygodnie leży na łóżku, kiedy ja muszę biegać po całym domu i sprzątać. Woli zasypiać przy mnie, niż pustym łóżku, każdej nocy. Mimo, iż mówię, aby obudził mnie waląc łokciem w żebra, budzi pocałunkiem i się słodko uśmiecha, cwaniak. Biorąc za rękę zaprowadzi o północy nad jezioro, by nie siedzieć w domu. Zwyczajnie jest, dając powody do nakurwiania szczęściem, ot tak, każdego dnia.
|
|
|
|
|
I powiedz mi czy wciąż go kochasz, gdy wiesz, że nic nie jest takie jak chcesz. I nie będzie już jak chcesz, by było. I teraz gdy już wiesz, że on nie jest tym kim chcesz. Czy wierzysz w miłość? I gdy poślą go do piekła niech płonie i nim lawa strawić go zdoła, to czy skoczysz za nim w ogień lub chociaż pójdziesz, by mu otrzeć pot z czoła? I gdy upadnie to będziesz przy nim zawsze? Nawet mimo zdania tłumu, cóż. I wciąż będziesz z niego dumna, gdy wiesz, że on dziś chla na umór znów. A kiedy pójdzie na dno i zdasz sobie sprawę, że już nie ma szans, to czy pójdziesz za nim w bagno czy raczej odejdziesz, tak jak eva hart? (..) I wiem, że to łamie ci serce, gdy szukasz go przy niedzielnym stole, bo chcesz dla niego czegos więcej niż kac, depresja i zmarszczki na czole. Czujesz z nim ból i radość. Czujesz moc i słabość../Pysk.
|
|
|
|
|
To właśnie dziś wstałam z tą myślą, aby wyjechać stąd. Duszę się tutaj, tym wszystkim. Chcę wyjąć torbę i zapełnić ją swoimi ciuchami. Zgarnąć kosmetyki i wrzucić wraz z laptopem do samochodu. Wstać jutro o ósmej i zapić mocną czarną, co by się rozbudzić. Przegryźć kawałek chleba i spojrzeniem pożegnać dom na kilka dni. Źle myślisz, nie chcę uciekać. Chcę po prostu przestać przeszkadzać wszystkim, wadzić. Pragnę udać się do źródła, Twojego otoczenia. A jeśli, jeśli zauważę Cię w tłumie, poznam Cię? Jeżeli miniemy się i żadne z Nas nie pozna tego drugiego? A jeżeli będzie inaczej? Jeżeli wyłonisz się za rogiem ulicy, kiedy zwyczajnie będę szła ulicą? Poczuję jak serce szarpie niespokojnym rytmem, wszystko wróci, to pewne. Chyba Cię minę, nie hamując spływających powolnie łez. A jeśli coś w Tobie drgnie i przystaniesz na środku chodnika, wahając się? Jeśli krzykniesz moje imię, a ja się odwrócę, będziesz już pewien, że przez cały ten czas nie zapomniałeś mnie, Nas?
|
|
|
|
|
Znowu czuję, że nic nie jest takie, jak powinno. Nie potrafię opanować emocji, czuję ten nienormalny nacisk łez na powiekę, brak sił. Brakuje mi czegoś, dobrze wiesz, Ciebie. Nie chcę tak dłużej, tej nieświadomości, braku Ciebie, to mnie niszczy. Nic nie wysysa ze mnie uczuć, przeciwnie - one rosną, nie chcą zgasnąć. Trudno zmienić swoje przyzwyczajenia, usunąć komplikujące spokój myśli, te z Tobą. Wyrwałeś jednym chwytem i spaliłeś żywcem moje serce, które każde uderzenie dedykowało Tobie, czując się bezpiecznie, należąc do Ciebie. Zamienione w popiół ułożyło się w coś na kształt mięśnia, które tkwiło we mnie. Dlaczego nie zabrałeś łez, wyrywając mi oczy? Straciłabym spojrzenie na świat, który stracił kolor, pozostała szarość. Czarno-biały krajobraz, w którym brakuje Ciebie, samotność. Dzisiejszy dzień jest tym, w którym mogę oglądać zdjęcia, bez uśmiechu. To kolejny z rzędu dzień, kiedy muszę otrzeć łzy, z oka. Przepraszam, tak bardzo. Jestem tak słaba, wygrywa bezsilność.
|
|
|
|
|
Nie spodziewałabym się, że człowiek, który zniknął z mojego życia rok temu, jest w stanie odezwać się dziś, i tak szczerze przeprosić za wszystko, że do oczu cisną się łzy. Mówi tak szczerze o wszystkim, widać poczucie winy, i ten żal, z obu stron, że to trwało tak długo. Nie każdy tak potrafi, błędnie.
|
|
|
|
|
Czasami mam taki dzień, że muszę wypłakać wszystkie możliwe łzy, aby zagościł uśmiech. Muszę stanąć przed lustrem i zobaczyć rozmazany tusz do rzęs, który spływa po całej twarzy. Wtedy zacząć się śmiać, że nie było sensu malować się. Mogę zrobić wiele dziwnych rzeczy, bo uszły ze mnie emocje. Włączyć dobry klubowy bit, i pozytywnie się nakręcić. Miewać dziwne pomysły, których realizować nie wypada. Zaprosić znajomych na grilla, aby zostali na noc, byle nie siedzieć samej, też bym mogła. Potrafić ubrać koszulę z długim rękawem i legginsy, bo zwyczajnie miałabym chęć tak wyjść z domu, choć termometr wskazywałby ponad dwadzieścia stopni. Nalać przyjacielowi wody, choć wolałby kawę. Niekiedy gdy powinnam płakać, wolałabym się śmiać, by było mi łatwiej. Lubić narobić masę gofrów, tylko po to, by zjeść dwa. Wychodzić na miasto, by się przejść, a znowu wydać pieniądze na bzdety. A jak będę chciała zawiesić sobie świąteczne lampki nad łóżkiem, w środku lata, to sobie kurwa zawieszę!
|
|
|
|
|
Wszyscy gdzieś biegną, realizują swoje marzenia. Obierają własne cele, a ja błądzę. Cały czas stoję w miejscu, powiedz mi, dlaczego tak się dzieje, co ze mną jest nie tak? Mam swoje plany, jest ich naprawdę bardzo wiele. Cele też mam, ale nie potrafię ich spełnić. Gubię się w połowie drogi, cofam do początku. Pochłania mnie przeszłość, to pewne. Nie mam pojęcia jak zabić w sobie te wszystkie wspomnienia, zamordowane usilnie uczucia, które każdego dnia żyją na nowo. Tym jest problem, właśnie to mnie blokuje, pozostawia w miejscu. Stawia przy starcie, choć powinnam być na mecie. łzy są dla słabych. a ja jestem słaba. Tworzę sobie samej przykre tła, które stają się pierwszym planem, każdego wieczoru. Chciałabym to zmienić, naprawdę. Dłużej tak nie mogę, od zaraz, zacznę.
|
|
|
|
|
Chciałabym być budzona wiadomością od Niego, lub Jego szeptem i lekkim szturchaniem o moje ramię. Posiadać na twarzy uśmiech od tej pory do czasu, gdy zasnę u Jego boku utulona i obdarowana pocałunkiem.Być witaną nieziemsko czułym całusem i mocnym uściskiem Jego ramion.Głębokich spojrzeń w oczy, trwających kilka dłuższych chwil, także chcę. Kiedy mi zimno, od razu być otulana Jego bluzą za dużą o kilka rozmiarów i być przyciągniętą do Jego boku. Trzymając Jego dłoń iść przez miasto, ignorując spojrzenia ludzi. Wchodząc do Jego mieszkania parzyć dla Nas truskawkową herbatę i upajać się jej słodkim aromatem. Z miską popcornu siedzieć wspólnie na kanapie i oglądać dobry film, który wybrał. Przygotować we dwójkę drobną kolację i zbierać się do wyjścia. Kłócić o to, że chcę iść sama, gdy On ubiera buty. Słuchanie Jego argumentów i wychodzimy z mieszkania razem. Zaczyna padać deszcz, nic wielkiego. Powolnym krokiem zmierzamy do mojego domu, pod którym nie możemy się pożegnać. Ja i On, razem.
|
|
|
|
|
Zawsze tracę tych, którzy powinni być przy mnie najdłużej. Najgorsze, że nie potrafię ich zatrzymać. Nigdy nie potrafiłam, dlatego pluję sobie w twarz i cisnę pięści w ścianę.
|
|
|
|
|
Nienawidzę egoistów. Nienawidzę bezdusznych skurwysynów. Nienawidzę udawania. Nienawidzę kurestwa. Nienawidzę, gdy ktoś daje nadzieję, a po chwili jednym słowem, gestem, swoim czynem ją odbiera. Nienawidzę samotności. Nienawidzę mojej pierdolonej wrażliwości, która mnie gubi. Nienawidzę tego, że tak szybko potrafię się do kogoś przywiązać. Nienawidzę, że moje marzenia niszczy skurwiała codzienność i lęk przed porażką. Nienawidzę, że każdego dnia tak naprawdę jestem sama. Nienawidzę tego bólu, gdy nie potrafię komuś pomóc. Nienawidzę, gdy mój idealnie zaplanowany dzień, nagle się pieprzy. Nienawidzę, gdy moje plany nie wychodzą. Nienawidzę, gdy nagle dostaję wiadomość, której bym się nigdy nie spodziewała. Nienawidzę tego, że czasami czas ucieka mi przez palce, i nie mogę go zatrzymać. Nienawidzę smutku w oczach tych, których kocham. Nienawidzę bezsilności, która mnie pochłania każdego wieczoru. Nienawidzę wspomnień, bo one mnie zabijają. Wspomniałam już, że nienawidzę siebie samej?
|
|
|
|
Dodaj komentarz
