|
Para nowożenców składała sobie przysięgę przed ołtarzem, gdy popadłam w otchłań retrospekcji. Pogrążyły mnie wspomnienia. Jak żywy stanął mi przed oczami obraz wesela mojej kuzynki, na którym byliśmy razem. Pamiętam jak tańczyliśmy do piosenki "żono moja", a ty śpiewałeś:'przyszła żono moja, serce moje, nie ma takich jak my dwoje, bo ja kocham oczy twoje, do szaleństwa, do wieczora' i bezczelnie wgapiałeś swoje patrzałki w moje. Jaka byłam wtedy szczęśliwa. Nagle dźwięk głosu pana młodego -twojego głosu - przywrócił mnie do rzeczywistości, w której stoisz przed ołtarzem i ślubujesz miłość kobiecie. Kobiecie, która nie jest mną, bo ja siedzę sparaliżowana w ostatniej ławce w kościele nie wiedząc co robić...
|
Dodaj komentarz
